donderdag 8 december 2016

RIJ

(op veler verzoek, met name voor degenen die later ingestapt zijn, alle illustraties op een rij. Alle bijbehorende verhalen zijn te vinden door steeds naar beneden te scrollen en te klikken op oudere berichten)



































-----------------------------------------------------------



------------------------------------------------------------















woensdag 7 december 2016

GAT

Toch het enge zwarte gat waar ik in val? 

GRAPJE! 

Het is de Westerscheldetunnel...


(in het kader van afkickverschijnselen)

maandag 5 december 2016

THUIS

Het verhaal bij de tekening van vandaag: 

waar ben ik: weer thuis in Vlissingen



Na een lang weekend in het noorden van ons land, ben ik weer terug. Het afkicken viel niet mee, dus daarom was het goed om even Zeeland te verlaten na deze zeer intensieve maand. Ik mocht van Auke mijn verfdoos en nieuwe kleurpotloden niet meenemen. “Daar komt toch niets van deze dagen.”

Ik werd wel iedere nacht wakker met dat onbekende gevoel van de onbekende tekening en het onbekende gesprek met een onbekend iemand dat er die dag niet zouden komen. Toen we langs de Eemshaven reden, kon ik het niet laten een snelle schets te maken. Ook in Noord-Groningen die strakblauwe lucht, die maritieme elementen, kranen, schepen. Ik heb de schets gisteravond verder uitgewerkt.

We hadden de afgelopen dagen andere beslommeringen. Mijn neefje van 7 heeft zijn eerste losse melktand en werkelijk I E D E R E E N  in de familie heeft een oplossing hoe hij zo snel mogelijk van dit lijden verlost kan worden: trekhaken, nijptangen, harde pizzakorst. Desnoods een Snicker. Het levert soms wat traantjes op, want het doet best een beetje pijn ook. Met mijn neef van 15 bezocht ik de Carmina Burana in Groningen. Het is goed om eens in de zoveel tijd weer een flinke dosis kippenvel te ervaren.

Ik hoorde de afgelopen week vaak: “Nu moeten we je stukjes missen.” Voor wie het leuk vindt: ik zal het blog gebruiken om af en toe een verhaaltje te schrijven of een tekening te plaatsen. Ik ben nog lang niet klaar met Vlissingen! en bovendien: Never a dull moment in my life! Ik heb nog geen idee in wat voor frequentie dit zal plaatsvinden, maar voor het gemak kan iedereen zich ‘abonneren’. Het kost niets en als ik dan een keer wat schrijf, krijg de ‘abonnee’ dit gratis en anoniem in zijn mailbox (zie de linkerkolom op het blog)

Ondertussen ga ik aan de slag om de tekeningen in het volgende jaar ergens in Vlissingen te exposeren. Er zijn al wat lijntjes uitgezet. Ik hoop bij een mogelijke gelegenheid iedereen nog een keer te zien, iedereen die zo’n belangrijke bijdrage aan mijn inburgeringsproject heeft geleverd. Mijn speciale en bijzondere dank gaat uit naar Elly (de vrouw met de rode jas) en Willem (zie zaterdag 19 november). Zij hebben toch wel een hele waardevolle extra dimensie aan mijn inburgering gegeven! Ook dank aan Remco, Esme en Dion van Omroep Zeeland. Door de reportages op radio en TV is het project bij heel veel meer Vlissingers terechtgekomen. En zo blijkt maar weer hoe je als kunstenaar met je werk heel goed kunt communiceren.

Ik kan heel veel namen noemen van al die lieve, mooie, interessante en behulpzame Vlissingers in dit project –hun mooie verhalen- , maar dat zijn er in de afgelopen maand zoveel geworden, dat ik bang ben namen te vergeten. Ik hoop iedereen binnenkort een keer persoonlijk te bedanken. Zo groot is Vlissingen nu ook weer niet.

MIJN OPRECHTE DANK!


Oja, en het verhaal bij de tekening: dit is de Eemshaven. En dat is NIET Delfzijl.