woensdag 8 november 2017

10 verhaaltjes over de kruisbestuiving Vlissingen-Italie, deel 6

...omdat het vandaag een jaar geleden is dat ik kennismaakte met de heren op het bankje.




Sinds ik met de heren op het ‘leugenbankje’ heb kennisgemaakt (8 november 2016) loop ik af toe naar het Keizersbolwerk om even te kletsen. Of slap te ouwehoeren.  Met Sjouke heb ik een bijzondere band. We komen allebei uit Groningen en het is grappig om met je kop in de Scheldewind je moerstaal samen te spreken, terwijl de andere afkeurend roepen: “Hier in Vlissingen wordt geen Gronings gepraat!” De laatste keer vertelde hij verdrietig dat zijn dochter na ziekbed was overleden. Een intiem moment.

Intimiteit beleefde ik ook in Casamaggiore. In 2015 portretteerde ik ongeveer 50 inwoners van het kleine dorpje. Het zijn allemaal mensen die ik in meer of mindere mate ken. De keuze om ze ‘van achteren’ vast te leggen was bewust: minder confronterend en tegelijkertijd veel meer zeggend, veel meer… Ik overviel ze door onaangekondigd aan te bellen. Sommigen voelden zich ongemakkelijk: wilden zich eerst omkleden, de keukentafel opruimen. Maar ik wilde ze juist in dat onaangekondigde moment portretteren.  De ouders van Anna zijn lieve schatten: samen zijn ze allebei weer een klein beetje kind aan het worden, dus ze houden elkaar in stand. In Italië leven families vaak in één huis, dus van een verzorgingstehuis of thuiszorg is geen sprake. Iedereen houdt een oogje in het zeil.
Zoals ook de heren op het bankje op de kop van de Boulevard de Ruyter altijd een oogje in het zeil houden. 


De overeenkomst tussen de twee tekeningen is dat het gaat over ouder worden en veel te vertellen hebben, over vroeger.

zondag 5 november 2017

UIT DE SCHELDEXPRESS

AGNES TEKENT & VERTELT ERBIJ… impressies uit Zeeuws-Vlaanderen

Door Agnes den Hartogh

Waar ben ik:       Cadzand-Bad, Boulevard de Wielingen, bij het voormalige restaurant         Cadzandria
Wat zie ik:           bouwactiviteiten


“…en daar zaten we dan tot vier uur ‘s nachts!”


Komaan, ik heb zin in een ingewikkelde tekening. Ik ben in Cadzand-Bad, dus dat treft. Want als ik mijn tekenaarsoog loslaat op ingewikkelde onderwerpen kom ik hier helemaal tot onrust: steigers, hekken, afzettingen, stapels bouwmaterialen. Het schijnt dat dat hier al geruime tijd aan de hand is, gezien de vele grote en nieuwe panden die ik aantref. Een eclectisch kleurenspel met invloeden uit verschillende bouwstijlen. Wat zullen de Cesantenaren er van vinden? Ik durf het niet te vragen…

Tussen blubbersporen hoor ik een jonge vrouw tegen haar dochtertje praten, omhoogwijzend. “Kijk, daar heeft mamma vroeger gewerkt! Alles is veranderd!”

Halverwege de jaren 90 kwam Esther voor het eerst naar Cadzand. Vanuit het verre Noord-Groningen. Een horeca-uitzendbureau uit de stad had haar gevraagd of ze seizoenswerk in Zeeland wilde doen. “Ik weet nog dat ik met mijn ouders op de kaart keek en Cadzand-Bad aanwees. Mijn vader zei: ga je dáár helemaal naar toe?” De reis met de trein vanuit het noordelijkste puntje naar Vlissingen duurde ruim een halve dag, en aan de overkant van het veer stond iemand van restaurant Cadzandria haar op te wachten. Esther sliep in dat jaar op de camping de Zwinhoeve in Retranchement. Overdag was het wafels en wafels bakken. En pannenkoeken. En het was altijd druk. En na het werk was het tot ver in de nacht feesten bij Hotel de Schelde.  In de jaren erna kwam Esther in de zomermaanden terug om wafels te bakken en verbleef ze bij een van de eigenaressen van het restaurant.

Ook zij is verbaasd over de enorme ontwikkelingen. Terwijl de kinderen in Zeeuws-Vlaanderen al weer naar school gaan, hebben ze in het noorden deze week herfstvakantie. Esther is met haar gezin een midweek in de buurt en ‘moet’ natuurlijk even terug naar Cadzand-Bad, waar zoveel herinneringen liggen. Dochtertje Elaine wordt een beetje ongeduldig. Haar is een wafel beloofd. Zoals mamma ze destijds bakte, zijn ze tussen de sterren, sjiek en trendy bijna niet meer te vinden. Zo ingewikkeld kan het toch niet zijn?