dinsdag 8 december 2020

DUBBEL SONNET

 De laatste column van het jaar. 



het bijzondere, verwarrende, frustrerende jaar 2020. Het jaar waarin iedereen zich gezegend voelde, zolang de gezondheid alles oversteeg. Het jaar waarin de Vlissingse ondernemers verschillende klappen kregen, maar steeds probeerden terug te slaan; het over een andere boeg gooiden of de bakens moesten verzetten. Maar ook het culturele en maatschappelijke leven kreeg een dreun: wat hebben we kleur, muziek, kunst binnen en buiten gemist.

Onderstaand dubbelsonnet schreef ik naar aanleiding van een positief bericht dat ik kreeg van één van onze ondernemers: 

“Zo mooi om te merken hoe goed we als ondernemers elkaar weten te vinden en willen ondersteunen. Even een telefoontje van je concurrent om te vragen of het nog wel gaat. Delen van succes en samen op zoek naar mogelijkheden. Hulde aan de alternatieve business zoals de online modeshows, private shopping, thuisbezorgen door kledingwinkels, van je restaurant een winkel maken, kerstpakketen verkopen i.p.v. bier schenken aan je gasten. Al die afhaalmenu’s...” 

Dus, voor iedereen die het verdient en zijn/haar best heeft gedaan, desnoods mijmerend aan onze waterkant: 


Op afstand staren de containerschepen

naar het doven van de lichten op de boulevard,

en ook de terugvarende viskotter neemt het waar.

Helaas hebben we allemaal maar al te goed begrepen


dat we machteloos stonden in het afgelopen jaar.

Maar de ondernemers zijn zo gauw niet kapot te krijgen

en proberen met noodoplossingen de boel te ontstijgen

en daarmee helpen ze zichzelf, maar nog meer elkaar.

 

Zoals de Scheldevloedlijn ritmisch komt en gaat

zal het tij voorzichtig moeten keren.

De stad en ondernemers wensen nieuwe regelmaat


met een balans tussen realiteit en realiseren.

De boulevard staat in haar nachtgewaad

de heldere sterrennacht te trakteren


op vele reflecties van het licht in de zoute zee.

Ruwe klauwen kunnen ijzer met handen breken;

dat had de vorige generatie al goed bekeken

en de mentaliteit groeide met de jaren mee.


Met een gelakte nagel kun je ook een snaar beroeren

met klanken zoet, een nieuw begin

en zachtkabbelende golven. De Schelde als een koningin

weet al eeuwenlang de schepen te vervoeren


naar een bestemming vol nieuwe kansen.

Laat ook ons genieten, wensen en hopen.

En zorg dat we samen vreugdedansen


maken in het nieuwe jaar. Een nieuwe start!

Misschien gaan er nieuwe deuren open

in ons aller toegankelijk Vlissings hart.


dinsdag 10 november 2020

LICHTPUNTJES

 Iedere maand op deze pagina het woord aan de outsiders die van deze stad houden: de tijdelijke werknemer, de toerist, de stagiair, de bezitter van een tweede huis, de immigrant: wie zijn het, wat intrigeert ze? Wat bezielt ze om hier te komen, te verblijven of zelfs te blijven?


Verdikkeme, het is weer die ongenode gast die roet in ons bestaan gooit. Het C-woord legt een deel van onze binnenstad nogmaals plat. Maar zoals we de eerste roetgolf overleefden, zien we nu ook weer lichtpuntjes. Een bestelde afhaalmaaltijd komt met de felle koplamp van een snelle scooter. De sfeerverlichting in de binnenstad doet haar best om de duisternis een warme gloed te geven.

Lucifer, de oorspronkelijke brenger van het licht, heeft ook al voor onze tijd een duivelse bijnaam gekregen en kan zich spiegelen aan het C-woord.

Ik besluit voor deze column met een zaklamp op pad te gaan, op zoek naar de binnenstadse ondernemers die met lichtpuntjes te maken hebben. En ze hun verhaal te laten vertellen. Onze ongenode gast gedraagt zich als een knijpkat in het nauwe duister, maar de Vlissingse ondernemers willen en moeten het C-woord overwinnen! 

Luc’s winkel is het mooiste en meest letterlijke voorbeeld van licht in de duisternis: zoveel soorten, maten en kleuren lamp sieren de etalage. En de altijd kritische Luc vult aan: “We moeten als ondernemers ons wel steeds gezamenlijk naar buiten presenteren: samen laten zien waar we sterk in zijn.”

In de Walstraat 68 is het een warm welkom, een kopje koffie, een luisterend oor. “En ook dat zijn in deze tijd kleine lichtpuntjes” zegt eigenaar Tonnie. Op de tafel liggen kadoosjes uitgestald. “De komende weken gaan we deze kleine geschenken -een bonbon, een kaarsje en een uitnodiging in een enveloppe- in de buurt rondbrengen. Dat zijn onze lichtpuntjes: de eenzame mensen met iets kleins en groots verrassen.” 

Cees straalt alsof zon en maan elkaar in de schijnwerpers zetten; daar heb je geen lucifer voor nodig. Cees verkoopt apparaten met knipperende lampjes en stekkers. De zaak verhuist binnenkort naar de schuin-overkant. “Dan zit ik meer in the picture, meer in het zicht!” En beter in het licht. En dan ziet hij ook zeker lichtpuntjes, zelfs in deze moeilijke tijd. 

Ik strijk de lucifer over de zijkant van het doosje en steek een kaarsje aan. Voor de eigenaren van de cafés,  waarvan sommige rouwadvertenties op de ramen hebben geplakt, voor de dichte deuren en de lege tafels in de restaurants. 

Laten we allemaal, samen, eens extra lief zijn voor de ondernemers in deze lastige tijd. Kijk in de koplampen van de bezorgbrommer of doe een take-away. Gooi eens, zoals Tonnie, een aardigheidje bij iemand in de brievenbus. Geef de lichtpuntjes door of zet iemand eens in de schijnwerpers! Dan kijken we vooruit naar betere tijden. 



zaterdag 31 oktober 2020

o k t o b e r o r a n j e #OKTOBERORANJE, iedere dag een tekening met oranje in de hoofdrol!



De laatste in de serie #OktoberOranje.
Hoe rond je zo'n project af? Ik dacht misschien aan enorme bos oranje bloemen om iedereen te bedanken voor de leuke reacties (in het bijzonder Emmy Leijnse 🧡)
Het is echter mijn uitzicht geworden, gisteren in de vroege avond, vlak voordat de lichten in de #Gevangentoren doofden. Wat woon ik op een prachtige plek. En wat schitteren er veel lichtpuntjes! Vooral in Vlissingen!





Op de een-na-laatste dag een brand ik mijn kaarsen. #Oktoberoranje begon als een vrolijk en opbeurend project: oranje lichtpuntjes in een druilerige, kille herfst. Ondertussen zorgen de corona-maatregelen wederom voor veel problemen. En is er ook nog zoveel ander groot en klein leed in de wereld...


Gruwelijk griezelige, grillige doch grappige (ze liggen echt in een deuk) gedrochten. Deel 29 #OktoberOranje !


Ze knallen je van verre tegemoet: de duindoornbesjes op de parkeerplaats van #Scheldemondcollege. Deel 28 #oktoberoranje.


En in het kader van Kleurrjk Vlissingen mogen deze zeker niet ontbreken. De meest gefotografeerde objecten van Vlissingen. Deel 27 #OktoberOranje


Deel 26 #OktoberOranje in het kader van Kleurrijk Vlissingen. Bellamypark 25.


Dag 24 van #OktoberOranje. Ik blijf nog even 'in de hofjes'. #Zeemanserve, alwaar ik gisteren 3 tomaten zag hangen...


 Met slechts 30-publiek een o zo bijzonder concert in de St. Jacobskerk. Rouh Tourat. Betoverend Arabisch-Andalusisch in een oranje gloed waarin deze betovering de kerk nog mooier kleurde. Een memorabele deel 25 #oktoberoranje


Op de 23e dag #OktoberOranje presenteer ik een bijzonder plekje, waarvan velen het bestaan niet weten. Hofjes hebben iets verborgens. Iets intiems en rustgevends. We kennen in Vlissingen #Zeemanserve, maar minder bekend zijn Hofje van Pauw, Hofje van Verre en het hofje achter de Korenstraat. Dit is het #Westdijkhof; ik kijk er dagelijks vanuit de keuken op.


Deel 22 #OktoberOranje. Schelpen in HB-potlood en een vleugje pastelkrijt.


Als je op het zaterdagmarktje Scheldeplein bloemen koopt, mag je een gratis plantje uitkiezen. Ik koos de lelie. En de knoppen gaan nu langzaam open. Dank Karin! Deel 21 #OktoberOranje



Deel 20 #oktoberoranje. H-potlood, HB-potlood, pastelkrijt. Souvenir van Hefswal: uien van het land van William Klijn.
Uit de oude doos/lappenmand: dessin uit de tijd van oma's gordijnen en jurk. Oma, Arjen, Opa Arie den Hartogh, Paula, Agnes en Tia. 1972, Uithuizermeeden, Hoofdstraat 252. In het kader van #OktoberOranje


Deel 18 #OktoberOranje. Mijn broer heeft ook een oranje sportauto. Branthracing op de brug voor de bandencheck.

deel 17 #OktoberOranje. Herfstbladeren. Pen, aquarel en kleurpotlood.




Op de helft! Deel 15 #oktoberoranje. Pompoensoep



Vanaf morgen weer door een kader kijken. Beperkt. Fiets met oranje bagagedrage (voor) voor Filiaal Vlissingen, met contrasterend blauwe pui. Deel 14 #oktoberoranje


Smaken verschillen.... Deel 13 #oktoberoranje.
Dealniettemin is deze altijd te bewonderen ergens in of rond de Breestraat.



#OktoberOranje part 12. Mandarijnen.


Deel 11: Oranje pompoenchili met kidneybonen en gele rijst. Omdat Francisca de meest originele en creatieve gerechten zonder vlees of vis maakt! Proeven bij Restaurant Solskin!


Raceboot.
Njord Balder, gisteravond 18.05 uur.


Ik kreeg van een tevreden opdrachtgever een hele mooie kaart. Naast het bedankje aan de binnenkant, stond links de tekst: "Omdat je iedere dag iets oranjes tekent, speciaal deze klaprozenkaart uit mijn collectie". Zo mooi! Dankjewel Marianne.


Deel 8 #OktoberOranje. Een spectaculaire verrassing tijdens het koken gisteravond: de magie van een spreeuwenzwerm. Wat een ongrijpbare schoonheid...


Bouwactiviteiten Kop van het Dok. #OktoberOranje. Oranje vooruitgang in de binnenstad. Een hele snelle aquarel.


In de serie #OktoberOranje. Speciaal overgevlogen uit Gioiella: de al vaker getekende melograni uit de tuin van #PodereSanLorenzo. Deze keer robuust in pastel en vieze vingers. Dankjewel Ans van Asten!

Deel 5 in de serie oranje oktober-items; om de boel wat op te vrolijken #OktoberOranje. Vanwege de wind overal in de stad; herfstbladeren. Dit exemplaar vond ik in de Gasthuisstraat.



Een strelitzia van de bloemenkraam op het zaterdagmarktje Scheldeplein. Wat een schoonheid voor € 2,-


Talens Ecoline, kleurnummer 311, vermiljoen.
Iedere dag een oranje tekening op A4. Om iedereen te inspireren met het moois in onze eigen omgeving.




Physalis uit de tuin van Bert en Bosje. Deel 2 in de themamaand #OktoberOranje. Iedere dag een tekening op A4, iedere keer in een andere techniek. Om iedereen te inspireren met het moois in onze eigen omgeving.




dinsdag 13 oktober 2020

SOMETHING OLD, SOMETHING NEW SOMETHING BORROWED, SOMETHING BLUE

 Iedere maand op deze pagina het woord aan de outsiders die van deze stad houden: de tijdelijke werknemer, de toerist, de stagiair, de bezitter van een tweede huis, de immigrant: wie zijn het, wat intrigeert ze? Wat bezielt ze om hier te komen, te verblijven of zelfs te blijven?



Te blijven. Absoluut, in dit geval. “Na al die jaren krijg ik eindelijk een Nederlands paspoort!” De Engelse Michelle, geboren in Worchester woont al 30 jaar in Vlissingen. Haar vader ging voor de Schelde werken en uiteindelijk was het de liefde waardoor ze hier bleef. Ze trouwde met een Vlissinger. 

Something old, something new, something borrowed, something blue is een traditioneel Engels gedicht over de voorwerpen die een bruid zou moeten dragen op haar bruiloft. Deze dingen zouden de bruid geluk brengen. Het gebruik is afkomstig uit de Engelse folklore, maar is ook in Nederland en België bekend geworden en overgenomen.  

Iets ouds, iets nieuws, iets geleends en iets blauws.

De Sint Jacobsstraat ademt meer en meer de sfeer van something old, something new en valt als een lekkere, knusse herfstjas om je heen. Zo’n jas waarin je in alle zakken een klein verrassinkje vindt. De dagen worden korter en virussen jagen ons naar binnen. En we hebben allerhande nodig om het thuis gezellig en aangenaam te maken. Cosy. Van een brand new lokaal biertje tot een vintage hebbedingetje. Oud wordt nieuw en retro is hip.

De ondernemers die dit straatje kleuren en fleuren zijn aan de blauwe maandag voorbijgegaan en geven de bezoekers een kaleidoscoop aan impulsen: een ambachtelijk stuk speelgoed, een Stetson, een originele Zeeuwse slipper en een kekke sneaker. Snuffelen tussen oude LP’s of in een rek met diva-dresses. Exclusieve stoffen en dito kidswear. Een huwelijkstattoo. Laat je scheren of neem de fiets. En of je ‘m nu van links of rechts neemt, vanuit de Sint Jacobsstraat kom je altijd op een gezellig pleintje voor een tapje of een hapje. 

Michelle trouwde traditioneel Engels: het oude was een ketting van haar moeder, die ook meteen borrowed was, omdat ze ‘m door moest geven aan haar zus. De jurk was nieuw en de blauwe pikante kousenband mocht de bruidegom ’s avonds publiekelijk doorbijten.

Michelle houdt van Vlissingen, de binnenstad en de boulevard. En van recht voor z’n raap. “Ik wil hier nooit meer weg!” 

Overigens luidt de laatste regel van het Engelse trouwgedichtje:… and a sixpence in her shoe. En ook dat muntje brengt geluk. Laten we met z’n allen ons geluk eens beproeven in de Sint Jacobsstraat, op zoek naar something old, something new. And something blue!


dinsdag 15 september 2020

Met kloten; de binnenstad wordt groter!

 Iedere maand op deze pagina het woord aan de outsiders die van deze stad houden: de tijdelijke werknemer, de toerist, de stagiair, de bezitter van een tweede huis, de immigrant: wie zijn het, wat intrigeert ze? Wat bezielt ze om hier te komen, te verblijven of zelfs te blijven?

Wat zijn tegenwoordig afstanden? Vroeger was het traject Roodeschool-Retranchement in niet-hemelsbrede-zin het langst, qua kilometers. In deze weken ontmoet ik vele medelanders die vanwege de beperkingen het mooie van Nederland ontdekken, dus ook Vlissingen. En zo blijkt dat Nederland vele unique-selling-points heeft, maar we weten deze niet altijd te plaatsen. Vroeger corrigeerde Frits Bom met de kaart van Europa; nu mag ik graag aan Venlo-ers uitleggen dat kloten gooien niet in Groningen wordt gebezigd, maar in het oosten van ons land. En dat Friesland niet de enige provincie is met water. Maar Walcheren is mooi.

Zo moet je wel kloten hebben om de grootste afstand (Nieuw-Zeeland-Zeeland) ieder jaar te trotseren om met zoveel overgave en passie als outsider je in te graven en nestelen in zoveel in zoveel magen en harten… En hoe! 

Ondertussen wordt onze binnenstad stiekem groter. We hebben het niet over kilometers, maar het gaat stap voor stap. Binnen enkele jaren behoren de nieuwe straten van de het Scheldekwartier tot het centrum. 

Met herbestemmingen van het culturele erfgoed zullen er nieuwe voorzieningen komen. En wie weet hoort ook de Lasloods ooit tot de Vlissingse stadskern.

Michel is bijna dagelijks in deze Lasloods te vinden om met de meest waanzinnige smaaksensaties een verrukkelijk weekend en de bijbehorende mis-en-place voor te bereiden. Zeeuwse roots deinen mee op wat de Walcherse oogst van het moment te bieden heeft en resulteren in een werkelijk culinaire artisticiteit.

Michel blijft nog even, misschien langer. Nu de scholen weer zijn begonnen, lijken de vakanties ten einde. Maar Vlissingen nog niet. Andermaal horen we in de binnenstad nog steeds accenten uit alle delen van het land. En ontmoeten Limburgers Drenten en verbazen Friezen zich over onze boulevard. 

Als, als.  Dan prikt iedereen in één keer Vlissingen op de blinde kaart. En als het centrum dan werkelijk is gegroeid, kan niemand er meer naast prikken. Stel dat Michel hier het hele jaar zijn gang kan gaan… 

En een bericht voor al die Nederlanders die ineens in eigen land op vakantie moeten en met nieuwe ogen kijken: als het laatste tafeltje in de Lasloods gereserveerd is: ach, we hebben ook nog andere leuke, knusse, goede en gezellige restaurants in onze stad!

dinsdag 11 augustus 2020

SPEELGOED

Iedere maand op deze pagina het woord aan de outsiders die van deze stad houden: de tijdelijke werknemer, de toerist, de stagiair, de bezitter van een tweede huis, de immigrant: wie zijn het, wat intrigeert ze? Wat bezielt ze om hier te komen, te verblijven of zelfs te blijven?


Ergens ben ik anders.

Eigenlijk is het kinderspel, en eenvoudig: de regels volgen. Want iedereen wil nu ergens anders zijn. Tijdens de mallemolen van de Coronazomer proberen we ondertussen de juiste balans te vinden. En de balans op te maken van de afgelopen maanden. Ondernemers en horeca in de binnenstad zijn blij met wat er weer kan. En gelukkig draait alles redelijk goed, al blijft het een mallemolen. 

Om die juiste balans en het evenwicht te vinden kun je verschillende dingen doen, vooral verstandig en op afstand. En gelukkig doen vele outsiders dat in onze binnenstad. De grote mensen hangen heerlijk loom in één van de geniale schommels op het Bellamypark en beamen dat het volk brood en spelen nodig heeft. 

De kinderen kennen ander gemis en kraaien vrolijk in alles wat kleur heeft en beweegt. Slechts een verdrietige onderlip als de toeter van de draaimolen het einde van de ronde aankondigt. Vooruit, we doen er nog eentje. 

Waar de pappa’s zich verlekkeren aan de pilots in de Koopmanshaven en heimelijk spelen alsof ze de tenders radiografisch besturen, bespeelt de 9-jarige Denise in MuZeeum de digitale zuil en loodst ze virtueel en op veilige afstand en een schip de haven van Antwerpen binnen. Haar vader vindt het te warm en zoekt juist de educatieve invulling in Vlissingen. Bastian uit Bonn was in het Arsenaal heeft een echte rog geaaid en Julie uit Bastogne is helemaal boven geweest! En daar was het wel even anders.

Ergens ben ik anders. Want anders ben ik nergens. 

Vele vakantiekinderen uit verschillende buitenlanden hadden de afgelopen weken het hoogtepunt in de Arsenaaltoren kunnen bereiken om te genieten van een waanzinnig uitzicht op een stad die gewoon blijft opkrabbelen, blijft verbazen en vernieuwen. 

Ze hadden gekeken naar het kleurrijk gekrioel op het strand in de stad, een plein vol terrassen met een wel bijna mondaine allure. En aan de andere kant -in het oude Scheldehart van de stad- Vlissingse wijken in opbouw, waar straks nieuwe bewoners gaan genieten van al het speelgoed in de binnenstad. 

Als we dat nu eens allemaal gingen doen? En als een kind zo blij zouden zijn...

dinsdag 7 juli 2020

HANDEL EN WANDEL

Iedere maand op deze pagina het woord aan de outsiders die van deze stad houden: de tijdelijke werknemer, de toerist, de stagiair, de bezitter van een tweede huis, de immigrant: wie zijn het, wat intrigeert ze? Wat bezielt ze om hier te komen, te verblijven of zelfs te blijven?



Ik tref Marleen en Emma bij het zojuist weer geopende Sint Jacobscafé op de Oude Markt, waar ze een stempel hebben gekregen van eigenaar Koen. Marleen blaast om de inkt in haar pelgrimspaspoort te laten drogen. De dames komen uit Wormerveer, beiden in de dertig en fanatieke wandelaars. Vanwege de Corona zijn de oorspronkelijke plannen gewijzigd: de wandeltocht van de Pyreneeën naar Santiago de Compostella heeft zich verplaatst naar Nederland en België, en hun voettocht eindigt in Gent.

“We kennen Haarlem en Amsterdam, maar wat is het híer leuk!” Beiden wandelen frequent in op het strand in Wijk aan Zee en Castricum (ook leuk), maar de Boulevard slaat werkelijk alles. “Nooit geweten, hoe gaaf!”

De Oude Markt is bezig met een revival, een heuse religieuze wederopstanding met respect voor het gebouw waar alles om draait: de Sint Jacobskerk en haar rol als onderdeel van één van de Jacobswegen, de pelgrimsroutes naar het Spaanse bedevaartsoord Santiago de Compostella. Moderne refugio’s bieden onderdak aan wandelaars en fietsers die hun dorst willen lessen en hun honger moeten stillen. Zoals dit al eeuwen gaat. Waar de oorspronkelijke pelgrim in soberheid gaat, hebben een paar etablissementen het thema in een mooie nieuwe jas gestoken. Naast het al bestaande Sint Jacobscafé -tevens de plek waar wandelaars en fietsers hun stempel kunnen krijgen- kan men terecht bij gastrocafé Santiago, Pinchos en Tacobar Compostella. Met deze Spaanse impulsen krijgt onze Oude Markt wel een bijzondere meerwaarde. 

Spreekwoordelijk leiden vele wegen naar Rome, maar naar Santiago de Compostella ook! Eén van de wandel- en fietsroutes vanuit Haarlem richting het zuiden zorgt ervoor dat je Vlissingen niet kunt ontlopen. En als moderne pelgrims dan toch de binnenstad aandoen: graag via één van onze leukste winkelstraatjes: de Sint Jacobsstraat. Daar vertelt de schelp tussen de straatstenen dat je er bijna bent: op één van de gezelligste en intiemste pleintjes van de stad! Met een diversiteit aan leuke en bijzondere restaurantjes of plekjes om neer te strijken.

Marleen en Emma bewonderen de ‘stempeldoos’ van Koen: zoals een echte pelgrim zijn sporen achterlaat, staat de houten kist volgeschreven met namen van voorgangers. Een bijzonder stukje eigen Vlissingse historie op een paar vierkante decimeter, waar achter iedere naam verhalen schuilen.  

Voor de geïnteresseerden: 25 juli is de naamdag van Jacobus de Meerdere, één van de 12 apostelen, naar wie de Sint Jacobskerk is vernoemd. Je kunt via Vlissingen het Sint Jacobspad volgen via Sluis, Gent naar Doornik. Of nog verder: de eindbestemming Santiago de Compostella. 
Op dezelfde Oude Markt is een hele mooie boekhandel 
waar je ze je kunnen helpen aan verdere informatie. 

Sta op en wandel... Ook in onze eigen stad.