Over plekken in de stad die waren; plaatsen met een verhaal.
Verloren Vlissings verleden als het nieuwe schoonheidsideaal.
De doorlopende leerlijn: Singel
De Vlissingers zijn ineens unaniem positief: wat gaat het snel en wat wordt het mooi! Het gonst in het nieuwe Scheldekwartier en gefaseerd wordt de binnenstad groter.
Hans staat in de startblokken: hij blijft evenwel in dezelfde straat, maar schuift een stukje door naar de Vesting. “Singel 270 wordt Singel 450!” vertelt hij trots. Hij verheugt zich op de nieuwe woning en nieuwe buren. “En de binnenstad met de gezellige kroegen op loopafstand; wat wil je nog meer!”
In verleden tijden bood de Singel plaats aan de verschillende bedrijfsscholen van de Koninklijke Maatschappij De Schelde. Eerst aan het eind, bij de Koningsweg, later om de hoek Singel/Van Dishoeckstraat. “We moesten onze fiets bij de hoofdpoort stallen en dan vervolgens het hele terrein over om bij school te komen!”
Peter herinnert zich: eerst je omkleden, overall aan en dan pas inklokken. Iedere werkminuut telde en als je te laat kwam, werd het ingehouden op je loon: 1 minuut te laat was 6 minuten minder weeksalaris. Dit kreeg je vrijdagsmiddags in een dichtgeseald doorzichtig zakje, zodat je precies kon zien dat het bedrag klopte: het labeltje met bedrag kwam overeen met de biljetten en de losse guldens. De werknemers van de kantoren kregen echter maandelijks hun loon in een bruine enveloppe.
“Ja, er was zeker sprake van standsverschillen. Mijn vader werkte als beambte en droeg een pak. We kregen op een gegeven moment bericht dat we door mochten schuiven naar een grotere woning. Aan de Singel. Zo ging dat: dat werd voor je geregeld.” Het verschil tussen de beambten en de arbeiders. De beambten startten nadat de werknemers op de werf allemaal waren ingeklokt.
Het komt ook Aart bekend voor: Zuster de Priester regelde de huisvesting. “Ik kwam in 1970 vanuit den Haag bij de afdeling inkoop, had mijn oog laten vallen op een huisje in de Slijkstraat. Maar dat ging niet door; deze was voor een arbeider en niet voor een beambte!” Hij kreeg een woning toegewezen aan de Singel, onder de Watertoren. Om deze te betrekken, moest hij wel eerst trouwen…
Peter vertelt de prachtige anekdotes en herinneringen aan de Schelde door in de Oude Verbandkamer, nu Museum Scheldewerf. “Mensen willen verhalen horen. Feiten kun je overal opzoeken en gaan oor in en uit; die verhalen is wat de mensen echt interesseert. Het echte leven van de werf. Het liefst had ik de lucht van de Machinefabriek in een pot bewaard. Om af en toe aan te ruiken.
Terwijl ik over de ‘nieuwe’ Singel wandel, kom ik Hans tegen. Hij toont me graag zijn nr. 450, bijna klaar voor de verhuizing. “Kun je niet een keer een tekening van dit nieuwe stukje Scheldekwartier maken?” Bij deze!
In Museum Scheldewerf kunnen bezoekers nog veel meer beleven. Er is geen blikjeMachinefa-briek-geur. Maar zoveel documentatie, foto’s, relikwieën en liefde. “Ook van de bedrijfsschool hebben we heel veel materiaal”, vult Peter aan. Op korte termijn zal de Oude Verbandkamer een waardevol bezit in de het centrum zijn, omringd door de nieuwe binnenstad. Helpen we allen mee?
Op www.museumscheldewerf.nl leest u alles over het verhaal van de scheepswerf, de collectie, de mensen. Maar ook over de actie: zeg een bedrag toe en doneer later. Zodat we later niet kunnen zeggen dat alles in Vlissingen afgebroken is...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten