woensdag 2 november 2016

HELDEN

Het verhaal bij de tekening van vandaag: 

waar ben ik: Boulevard Evertsen
wat zie ik: een bronzen beeld van een man die een sigaret probeert aan te steken. Je oog moet er maar op vallen.... Het beeld is zo niet-beeld. Het is realistisch en het staat niet op een sokkel, maar gewoon midden op de stoep.

2 november 2016

-langs bij Yoeri- 



“Nou, je hebt geluk want ik ben net wakker, en doorgaans staat de bel uit. Kom verder!”

Wat zijn er veel beelden in Vlissingen! Dat doet me deugd. Ik ben groot voorstander van kunst in de openbare ruimte. Michiel, onze Bestevaer, spant de kroon qua formaat en locatie. En: hij heeft immer een zeemeeuw op zijn hoofd! Helemaal aan de andere kant van de boulevard staat een –wat mij betreft- nog grotere held: iemand die probeert bij windkracht 9 een sigaret aan te steken. Je moet het lef maar hebben.

Ik merk dat het geleuter door een intercom niet werkt. Ik sta in de entree van de seniorenflat pal achter het bronzen beeld van de rokende man en heb op een aantal belletjes gedrukt. Na wat argwanende afwijzingen haal ik iemand over die de volgende deur opendoet. Hij wacht me een aantal etages hoger in het trappenhuis op en zegt dat hij niets voor me kan betekenen. Hij woont hier pas. Dat is een plausibeler antwoord dan “U kunt dat beeld op internet opzoeken”.  Ik vervolg de trappen en helemaal bovenin gok ik op de bel van nummer 58.

Een zeer prettig uitziende jongeman van pakweg net 43 jaar laat me binnen. Ik leg kort uit en hij begrijpt snel wat ik wil. Zijn appartement is vergelijkbaar, het uitzicht totaal anders. Na een WOW! vraag ik waarom hij hier woont. Nou, in ieder geval niet vanwege dat beeld daar beneden. Als ik dat soms dacht. Hij is loods en heeft vandaag geslapen na zijn dienst. “Ja, eigenlijk is dit een bejaardenflat. Maar dat komt mij goed uit. Met die wisseldiensten moet ik overdag vaak slapen. Lekker rustig hier. Je hebt geluk, want ik ben net wakker…” Hij vertelt bevlogen en deskundig over zijn vak. Het interesseert me, want de loodsenwissels vinden doorgaans plaats voor onze neus. En ik moet zeggen: dat heeft iets spectaculairs en heldhaftigs. In mijn onschuld vraag ik hem of er wel eens een loods in het water dondert. Ja, dat blijkt nog geregeld te gebeuren, meestal bij mooi weer, onachtzaamheid, weet hij mij te vertellen. “En dan?” vraag ik. “Nou, dan lig je in het water en ben je nat!” We zijn er op getraind, verzekert hij me.  

Terwijl hij enthousiast doorpraat over het loodswezen, dwalen mijn gedachten af naar de rokende man in brons beneden ons. Hij staat niet op een sokkel of voetstuk, en als  je niet oplet, loop je zo tegen hem aan. Zo vanzelfsprekend staat hij daar: een passant die even stopt om zijn pasgedraaide shag aan te steken*. Met zijn linkerhand houdt hij de bovenkant van zijn lange winterjas omhoog om de wind te weren.

Mijn loods weet bij het afscheid nog te vermelden dat het beeld is gemaakt door Jan Haas. Op het internet lees ik later echter een andere naam, Herman Bisschop. What’s in a name... Het bronzen beeld is een anonieme man en de naam van van Michiel is groot. Bij de laatste handdruk vraag ik de loods of ik zijn naam mag gebruiken in mijn verhaaltje. “Hoe heet je ook alweer?” vraag ik een beetje klungelig. Hij heet Yoeri. Een geboren en getogen Vlissinger. En voor nu even mijn zee-annex-rivierheld.**


*  ja, het valt nog steeds niet mee om over roken te schrijven... Nu ik dit verhaaltje af heb, vind ik dat ik ook een sigaret heb verdiend.

** als ik me bij een volgende ontmoeting met Yoeri iets professioneler opstel, denk ik dat ik een keer een dagje mee mag op de loodsenboot. Hij zei tenminste zoiets... YES!!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten