SINT

Het verhaal bij de tekening van vandaag: 

waar ben ik: Op het Keizersbolwerk/Boulevard de Ruyter

wat zie ik: Een uitzinnige koukleumende menigte, veelal met papieren pietenpetten

Zaterdag 12 november 2016

-langs bij Loes- 

”… Totdat ik tegen mijn zusje zei: hij heeft dezelfde schoenen als vader”

Ik voel me besodemieterd. Nu is besodemieteren een kerncompetentie van Sinterklaas, en ik doe mee aan deze poppenkast, dus geen geklaag. Hij laat ons ruim een halfuur wachten in een snijdende kou. De kindjes rondom mij worden per minuut drukker en zenuwachtiger. Daar waar in Maassluis een half leger op de been is, lopen hier in de Koopmanshaven een paar mannen met ‘handhaving’ op de achterkant van hun jas. Ik ben benieuwd of ‘zwart’ hier gehandhaafd blijft, gezien de uit de hand gelopen discussies over zwarte piet en de daaruitvoortvloeiende maatregelen.

Tijdens het uitwerken van mijn tekening begin ik weer een klein beetje op temperatuur te komen. Het thema voor vandaag is een inkoppertje: iedereen heeft wel een herinnering aan Sinterklaas. Ik klim naar de 7^e etage en zie een vrouw in de keuken staan, het raam op een kiertje. Ik zwaai en ze roept hoe het met me gaat. Waarschijnlijk denkt ze dat ik iemand anders ben. Ze doet open.

Ik stap in de wonderlijke wereld van Loes. Geboren in Vlissingen maar als meisje van 2 verhuisd naar de overkant waar haar vader als journalist voor de PZC werkte. “Ik ging als kind vaak met hem mee naar Vlissingen als hij op reportage ging. Op de boulevard wees ik altijd naar boven en zei ik: daar ga ik later wonen!” Vanwege haar functies bij de PTT, de Marine en de Luchtmacht woonde Loes op verschillende plaatsen in Nederland. Het leven kreeg een afschuwelijke wending, toen haar man op 37-jarige leeftijd verongelukte en Loes met een kleintje van 8 maanden achterbleef.

“Het was een helikopterongeluk. Goddank is zijn lichaam gevonden en zijn as is boven het water uitgestrooid. Ik denk heel vaak: zou er nog een klein asdeeltje hier in de Schelde voorbijstromen?”

Ik ben stil. Hoezo zwarte piet?

Ondertussen woont Loes al 22 jaar op de boulevard. En Loes overwint alles, zo blijkt. Iedere zomer stapt ze in de auto en rijdt ze in haar eentje naar Lapland. “Mijn dochter woont daar en ik ben daar iedere zomer een maand op vakantie.” Ze heeft zich voorgenomen dit tot haar 80^e te blijven doen. Ze is 79.

Met een enorme bewondering en veel respect luister ik naar haar verhalen. Uiteindelijk komen we toch op Sinterklaas. Ik vraag haar naar haar herinnering aan de Sint. Ze is even stil. “Mijn vader was altijd Sinterklaas” zegt ze met een zachte stem. En dat ging lang goed, tot ze haar zusje zei dat Sinterklaas dezelfde schoenen had als haar vader…

Ik ga naar huis en Loes gaat lunchen. “Ja, ik heb rare tijden van eten” verduidelijkt ze. Ik zie op de kerkklok dat het tegen half vier is. Sinterklaas lijkt in de stad ook uitgestorven, ik hoor geen schallende ‘En we zingen en we springen en we zijn zo blij…’ meer. 

Makkers, staakt uw wild geraas.