KLEURRIJK VLISSINGEN

KLEURRIJK VLISSINGEN

Afscheid van een kleurrijk jaar waarin blauw en geel nog niet mochten overwinnen. Waar het groen op het Bellamypark de toeristen verkoeling gaf, evenals het water uit de fontein. Het jaar waarin de omgeving van de Coosje Buskenstraat werd geregeerd door geel en waarin het roze zich in al haar varianten weer verraste met de mooiste stokrozen in de binnenstad. Een bewogen jaar met onzekerheden over energieprijzen, maar ook over evenementen. Waar blauwe zwaailichten niet boven de Westerschelde hingen, flikkerden gillende neonkleuren op een ander terrein. En wanneer het najaar haar intrede deed, veranderde Vlissingen in een scala van bruin-geel-rode herfsttinten, verdween het wapperende bouw-blauwe zeil en nestelden de eerste bewoners van het Kop van het Dok zich in hun nieuwe thuis, de binnenstad. De pepernotenregenboog werd vergezeld door minder zwart, maar als vanouds vele kleuren tijdens de intocht. 

En nu, de laatste dagen van het jaar. Het bestuur en de ondernemers van de VOC wensen iedereen warme, rode tinten tijdens de feestdagen, helder licht, hier en daar wat gele sterretjes. En tijdens de jaarwisseling knallende kleuren en een mooi vooruitzicht richting 2023, waarin gezondheid en vrede zo belangrijk zijn.

En iedereen winkelt volgend jaar gewoon weer zoveel mogelijk lokaal, he? De ondernemers van de binnenstad zijn er er altijd voor ons!

SINTERKLAAS IN VLISSINGEN

Het had me vorig jaar bijna de kop gekost, die illustratie van de intocht in de Walstraat. De zwarte pieten kwamen niet door de keuring en zeker niet langs de zwaarbeveiligde controle van Facebook. Ik had serieuze waarschuwing aan mijn broek. De gedoodverfde aquarel hangt inmiddels waar hij hoort: ik het clubgebouw van onze Deltaband. 

Rob de Nijs had in 1975 de eer de enige echte Sinterklaas in Vlissingen te verwelkomen bij de landelijke intocht. Jawel, in de Koopmanshaven. Volgens Rob een zeer bijzondere haven. “De oudste nog bestaande open Noordzee-haven. Een plekje dat we in ere moeten houden, dacht ik zo.”

Tradities moeten we ook in ere houden, dacht ik zo. Deze periode staat de binnenstad weer helemaal in het teken van verlangen. Kleurrijke etalages, vrolijke liedjes, kloppende harten, drie kaatsenballen in een net en een letter van banket. Waar blijft de tijd.

Terug naar 1975. Intussen spelen onze eigen Vlissingse Adrie van Oorschot en Piet Römer alsof ze zeewaardige helden zijn: vanwege de mist moest er een loods aan boord komen om de pakjesboot veilig in de haven te krijgen. Sint en hoofdpiet beweren echter dat ze de woelige baren op hun duimpje kennen en die loods volstrekt overbodig was. Waar blijft de tijd.

Sint refereert aan 1965. Toen was de intocht ook in Vlissingen en hij beaamt dat de stad na tien  jaar nog even mooi is.

Hallo Sint: de stad wordt nog steeds mooier! Ondanks de nare dingen in de grote-mensen-wereld blijft Vlissingen bouwen, verschijnen er toch weer nieuwe ondernemers in de binnenstad. En doen ze allemaal hun best om te zorgen dat we onze sinterklaascadeaus vooral niet allemaal online gaan bestellen. 

Het Sint & Pietenhuis is dit jaar ook weer open: Lange Zelke 13. Een reden te meer om met de kids de binnenstad in te gaan.

Voor wie de betreffende aflevering van de intocht in 1975 terug wil kijken: ruim een uur dolle pret, waarschijnlijk hilarische herinneringen voor degenen die zich in het publiek herkennen. Check www.youtube.com/watch?v=aNtcjPwKiik of google op Sinterklaasintocht Vlissingen 1975.

Omdat je tradities in ere moet houden, dit jaar uiteraard weer de jaarlijkse illustratie van de intocht in de Walstraat. En zichtbaar gaan we allemaal met de tijd mee, ook de Pieten.

Over dingen die komen en gaan

Over dingen die komen en gaan

        

Het is herfst, maar de nazomerse temperaturen kunnen onze stad nog niet loslaten. Het verblijdt me, want -pas terug uit Italië- voelt het nog steeds een beetje als vakantie.

Het kleine dorpje waar ik was had een eeuw geleden een centrumfunctie. Eén van de oorspronkelijke bewoners Ferdinando wijst vanaf het kleine pleintje: daar was de slager, daar de smid. Aan die kant het postkantoor, de school en daar de kruidenier. In 1972 kreeg Casamaggiore waterleiding; nu wonen er minder dan honderd mensen en zijn er geen winkels meer.

Terug naar Vlissingen. Er gaan dingen komen: een mooie nieuwe toegang naar de binnenstad wanneer het project Coosje Busken/Boulevard helemaal is afgerond. Groen verandert in de mooiste intense bruin-rood-oker kleuren (in mijn aquareldoos heten ze Burnt Sienna, Venetian Red en Naples Yellow, waardoor ik toch weer even terug ben in Italië…)  De nieuwe bewoners van Kop van het Dok gaan arriveren. Evenals het cadeau-uurtje als eind deze maand de klok een uur achteruit gaat. Dat we nog eerder onze kaarsjes zullen mogen aansteken om ‘gezellig’ en verantwoord met de hoge energiekosten om te gaan.

De dingen die langzaam verdwijnen: de toeristen en de terrassen, de blaadjes aan de bomen. Jolanda van Boven heeft na jaren enthousiaste inzet afscheid genomen als voorzitter van de VOC.

Maar de sfeerverlichting hangt! Jolanda’s sfeerverlichting. Eén van de dingen waar ze nog steeds erg trots op is. Zoals alle ondernemers trots zijn op hun binnenstad.

Laten we hopen dat passanten binnenkort vanaf de boulevard de binnenstad weten te bereiken. Dat nieuwe bewoners van Kop van het Dok blij zijn met de al die ondernemers op loopafstand. En een oproep aan ons allen: laat de lokale ondernemers niet in de kou geraken. Er breken moeilijke tijden aan voor ons allemaal, maar trotseer de naderende kou en snuif de herfst van de binnenstad op. De winkeliers zijn er blij mee.

En ondanks de energiecrisis hoop ik dat de sfeerverlichting af en toe zal branden. Het maakt de stad nog mooier. (…en plaatsen zonder winkels zijn vooral bedoeld voor drukke ondernemers die in de vakantie echt rust willen…)

KLEURRIJK VLISSINGEN

Het gaat er om spannen. Een spontane wedstrijd tussen groen en rood. Mijn tekening  begint op het Bellamypark, evenals het verhaal. Groen, het leven. Rood, het gevaar.

De laatste klanken van een warme zomer echoën onder de fontein. Voordat het seizoen dan echt is afgelopen, wagen toeristenkindjes zich aan de waterspuwende leeuwen en vangen ze met hun handjes juichend de stralen.

Voordat het groen verandert in geel, bruinrood. Voordat het herfst wordt…

…denken we terug aan de Westerschelde die met haar vele kleurscharkeringen ieder moment van de dag een ander decor vormde voor Film by the Sea. 

Ik zag de film Presque, waarin de hoofdpersoon met de krachtigste filosofische uitspraken op de juiste momenten het publiek wist te roeren. Heraclitus beweerde dat ‘alles stroomt’. 

Alles stond echter even stil aan de andere kant van dat Bellamypark. Het bruisende, stromende leven van een nieuwe generatie aan de start van een nieuwe levensfase, een nieuwe studie, een nieuw schooljaar. Er stroomden tranen.

In de stilte van het herpakte leven, bleef de zon het groen beschijnen. En stroomde alles door. De rode parasols van de restaurants maken het mooiste complementaire kleurcontrast. Nog even. 

Voordat het groen verandert in geel, bruinrood. Voordat het herfst wordt… De parasols naar de stallingen gaan, de Westerschelde gaat grijzen. Voordat tranen zullen drogen.

Rode letters wijzen ons de weg. Bezoekers van onze mooie stad kunnen naar links, naar rechts. Het juiste pad zou de weg naar de plek zijn waar zinloos geweld niet meer bestaat. Want voor velen sloeg de herfst haar kleurrijke beurt over en werd het een zwarte winter. 

Maar zoals Heraclitus al beweerde: alles stroomt. Opdat de kleuren snel terug zullen komen en stromen.

 GROETEN UIT VLISSINGEN, DIE KLEURRIJKE STAD

Een vakantie-editie met als thema: groeten uit kleurrijk Vlissingen. Wat beleven we een mooie zomer! 

Vlissingen zong op het Bellamypark de sterren van de hemel en de ringrijders staken een gat in de lucht. Toeristen genoten van de mooiste ondergaande zonnen en wolkenluchten en we lieten ons allen onderstromen in de dompelende deining van acrobatiek.

ZOMERSONNET

De kunst is dat ik me het ieder moment realiseer:

de Vlissingse rijkdom ligt voor iedereen voor het grijpen

en laten we met z’n allen onze handen dichtknijpen

–en, sorry dat ik als buitenstaander chargeer-

maar wat hebben we van een kleurrijke maand kunnen genieten!

De cadans van de kermis (wel of niet op de goede locatie)

wedijverde met de geluiden van weleer als een traktatie 

voor een ieder die het Scheldewerfverleden niet wil deleten.

De zorgvuldig opgerolde zeilen van de von Humboldt

verlangden –net als ik- naar heel veel wind

terwijl de scheepshoorn MSC met de zucht van de zeilboot versmolt

op de Schelde, waar ik een kostbaar schelpje vond op het strand

na een zonsondergangsduik, de hemel oranje en lila getint…

Vlissingen, je schittert als de kleurrijkste briljant!

ROZE MAAKT DE WERELD MOOIER

 

 GEEL & GROOT GAT

Het is zo’n zeldzame vrijdag waarop het wandelend publiek met een gebaar van herkenning naar elkaar knikt en zucht: “Het is warm…” Wat kan ik anders, dan deze keer over de kleur geel schrijven! Als de zon zo haar best doet, na een wedstrijdje met de aardbeirode maan eerder deze week.

Vrijdag is marktdag. Vrijdag is wisseldag in het toeristische woordenboek. Er zit een gat tussen uitchecken en het moment waarop de nieuwe gasten aankomen. In dat gat wordt er gepoetst en geboend, worden bedden opgemaakt, handdoeken klaargelegd.

Ondertussen, daar op dat goudgele strand worden handdoeken uitgespreid. Bijna 30 graden.

“Was ist denn hier los?” roept een Duitser, hevig in verwarring omdat hij de Aldi mist. Om vanuit het gezellige kraampjescentrum het boulevardstrand te bereiken, worden we geacht de gele borden te volgen. Maar welke?

Niet alleen het grote gat waar de nieuwe Aldi komt, is omheind en afgesloten; ook de ingang Coosje Buskenstraat is rijk versierd met dranghekken, hopen zand en steen. Gele bewegwijzeringsborden dansen in de soms chaotische verkeerssituatie.

Bij de check-in in een accommodatie in het centrum vragen de gasten wo die Aldi ist. De bereidwillige gastvrouw toont de locatie op de plattegrond en noemt en passant dat er ook nog een slager, bakker en andere lekkernijwinkels in de binnenstad zijn.  Maar de Aldi staat toch stipt op nummer 1, in einem großen weißen Zelt, wenn nötig.

“Folgen Sie den gelben Schildern, auch wenn Sie zum Strand wollen.”

De gemiddelde Duitser komt altijd terug. Dat is een feit. Dus volgend jaar zal hij helemaal zufrieden zijn met de dan nieuwe situatie:  een grote nieuwe Aldi, genoeg parkeerplaatsen. Maar wandelend naar het strand? En hoe zit het dan met de wisseltruc eenrichtingverkeer en de afsluitingen van de Boulevards? 

“Wir werden sehen…”

WAPPEREND BLAUW

VLISSINGEN & ORANJE

Evenals de vorige maand begint mijn verhaal weer in de St. Jacobskerk. Het blijft een bijzondere plek om inspiratie te vinden en te herdenken. Zeker op 6 april.

Vlissingen en oranje gaan goed samen. 

In de binnenstad zie ik dat de kleur zich als een lenteregen in de etalages verspreidt. Niet alleen als rekwisiet of koningslied, maar ook als mode-item, heel bewust. Oja, binnenkort Koningsdag! Wow, ik zie toch wel hele leuke, kekke, knaloranje tasjes, All Stars…

Willem van Oranje liet in 1672 de stadsregering per brief weten dat hij dankbaar was dat de Vlissingers in april de Spanjaarden uit de stad hadden verjaagd. Ik zou zeggen: trots. Maar dat past niet zo in het Vlissingse. Toch wel in de kerk, op 6 april. Vanuit verschillende invalshoeken bleek wederom dat we de vaderlandse geschiedenis onder een ander vergrootglas moeten leggen. Maar dat wisten we al.  Maar wist u ook dat het zo maar zou kunnen dat Filips van Marnix –de heer van Sint Aledegonde, West Souburg- de tekst van ons volkslied Het Wilhelmus schreef?

En wisten we ook dat in ons eigen stadhuis onze Koning Willem Alexander een eigen kamer heeft waar hij te allen tijde mag overnachten? Als Markies van Vlissingen. Deze titel dateert uit 1581, het jaar waarin Willem van Oranje deze akte kocht om te waken over de accijnzen van bier, wijn en vis. Dus Vlissingen en oranje gaan goed samen.

Voordat we tijdens Koningsdag al ons oranje in de strijd gooien omdat het weer mag, is er op 22 april ook een feestje. In onze eigen binnenstad wordt de vernieuwde Lange Zelke geopend. Een hele dag festiviteiten. Om alvast even te wennen aan de rest van onze vrijheden de komende tijd: Koningsdag, 5 mei… Leve onze vrijheid. Leve Vlissingen!

STIL VERDRIET, STIL PROTEST

Vorige maand eindigde ik mijn column met de mogelijk roze bril. De wereld is echter zwart. De zon schijnt en zonnebrillen kunnen tranen verbergen.

In het letterlijke hart van onze Vlissingse binnenstad kwamen afgelopen vrijdagavond  veel mensen samen. Een last-minute georganiseerd benefietconcert vond plaats in de St. Jacobskerk;  de klanken en vocalen legden het zwijgen op. Er was kippenvel. 

“Alles wordt wel steeds steeds duurder!” hoor ik in de Lange Zelke. Het antwoord mompelt dat ze het stiekemaan doen, daar, in de supermarkten. “Zodat je het niet in de gaten hebt…”

Op de Oude Markt wordt gestart met een nieuw begin in De Fonteijne, maar buitenbouwvakkerstijd  is  de voormalige doorgang afgezet met twee grote borden MAKE ART NOT WAR. De blauwe en gele letters getuigen van protest. Eerder deze week zag ik schoolkinderen met winkelwagentjes van de nabijgelegen supermarkt. Vol trots riep een jongen dat ze bij de huizen langsgingen om statiegeldflessen bij de mensen op te halen. “Dat doen we voor Oekraine!”

 Die vrijdagavond zorgde de volle kerk voor iets intens. Vlissingers met Oekraïense wortels en familie aldaar deelden hun angst en zorgen met de aanwezigen. Hoe dapper. Hoe dankbaar. Verweg bleek ineens dichtbij. En beangstigend dichtbij werd bevestigd door pianist  Slava Poprugin. Van Russisch-Oekraiense afkomst viel het hem zwaar te vragen of het publiek begrip wilde hebben voor de zachte wijze waarop hij zijn pianotoetsen zou beroeren. De emotie en het verdriet vroegen om deze ‘stilte’.

 Ondertussen op de Oude Markt veel geluid: er komt iets biologisch waar eerst de Lego-blokjes zaten. En lichte paniek. Hoe moet het verder met de wereld? Het loont de moeite aan de overkant te tanken. Ik hoor niemand over WC-papier. En met het zien van de gele en blauwe letters ben ik ineens terug in de andere werkelijkheid: mijn kleurenthema voor deze columns. Hoe graag had ik gewild niet uit te komen bij de kleuren van de Oekraïense vlag. Ik kan niet anders.

 Verderop bij café ’t Archief zie ik een ophangen blauw-gele paraplu, achteloos aan één van de bomen. En in stilte wens ik: laat het maar even regenen. Laat ons allen schuilen onder dit stille protest. Laat de tranen, laat ze gaan.

 Onze stad leeft en beleeft echter verder, ver van Kiev, Marioepoel en de andere steden. Gewoon, met z’n kleine ups-and-downs. Met de verrassende veranderingen, de nieuwe ondernemingen.  En halverwege de Walstraat kijk ik ineens met hele andere ogen naar een pand. Het is er al jaren. Met dat blauw en geel. De Wereldwinkel. Hoe symbolisch. Wanneer krijgt de wereld weer kleur?

 

Na regen komt zonneschijn en na storm een glas wijn. De lente laat nog even op zich wachten. Ondertussen verlangen we allemaal naar die ons zelf toegedichte meeste zonne-uren, zeker na de duistere coronamaanden. 

Wie een poosje niet in de binnenstad is geweest, zal zich verbazen. Geen regendans, maar een vreugdedans. En de rode draad is vernieuwing! De koppen van het Dok krabbelen langzaam naar de wolken en in de Walstraat verschijnt bij de geringste zonnestralen al een slagschaduw. 

Ik volg mijn rode draad door het centrum van de stad. Op zoek naar nieuwe dingen. Alle vurige valentijnsharten zijn verdwenen. Naar een doos in het magazijn; volgend jaar weer. In een enkele etalage zie ik ze nog en heeft de winkelier vast en zeker gedacht: de liefde is iedere dag. Een mooi streven.

In de Lange Zelke gaat het goed. “Toen die kap er af was, dacht ik wel even wat. We vonden allemaal dat ‘ie weg moest, maar toen was het wel heel kaal, hee? Maar met die nieuwe bakken is het wel mooi. Zeker als daar wat groen in komt.” Ik corrigeer de Vlissinger, want ik ben vandaag niet op zoek naar groen, maar naar rood, mijn rode draad. “Kijk, daar gaan de eerste boompjes” wijst hij. Ooit wordt het nog groener. “En kiek dan met een scheel oog, dan zijn die oranje jassen van die mannen toch gewoon rood? Hij heeft gelijk. Het is maar hoe je de dingen wil zien.

We kijken samen naar de twee kranen. “Dat wordt ook wel heel groot, he?” zegt hij. “Dat alles met die storm is blijven staan...”

 Terug naar mijn thema. Het wapen van Vlissingen is rood, met in het midden de Jacobakruik. De leukste verklaring is deze: Op 1 april verloor Alva zijn bril, aprilletje zes verloor hij zijn fles. Het zal dan wel erg hard gewaaid hebben! Deze woorden verwijzen naar 1 april 1572 de dag dat Alva uit Den Briel verjaagd werd en 6 april 1572 de dag dat de Spanjaarden Vlissingen verloren Oftewel dat we de stad herwonnen. Dat zullen we over een paar maanden beleven!

 Fles? Ik herinner me ineens dat er in de Walstraat een nieuwe wijnwinkel is. Althans, een nieuwe naam. En goede wijn behoeft geen krans, maar wel een lekker kaasje. Op z’n tijd. Laat er nu schuin tegenover een uitbundige hoeveelheid exemplaren staan te lokken. Zelfs roodverpakte Edammers.

Een kleine bui weerhoudt me niet van mijn rode draad: kom maar op met een lekkere volle Nobile Montepulciano en een pittig stukje gorgonzola. Alles in de binnenstad binnen handbereik. En als het weer droog is, zal ik die mooie ontwikkelingen in de stad verder zien groeien. De volgende maand wellicht door een roze bril?