dinsdag 22 maart 2022

STIL VERDRIET, STIL PROTEST

Vorige maand eindigde ik mijn column met de mogelijk roze bril. De wereld is echter zwart. De zon schijnt en zonnebrillen kunnen tranen verbergen.



In het letterlijke hart van onze Vlissingse binnenstad kwamen afgelopen vrijdagavond  veel mensen samen. Een last-minute georganiseerd benefietconcert vond plaats in de St. Jacobskerk;  de klanken en vocalen legden het zwijgen op. Er was kippenvel. 

“Alles wordt wel steeds steeds duurder!” hoor ik in de Lange Zelke. Het antwoord mompelt dat ze het stiekemaan doen, daar, in de supermarkten. “Zodat je het niet in de gaten hebt…”

Op de Oude Markt wordt gestart met een nieuw begin in De Fonteijne, maar buitenbouwvakkerstijd  is  de voormalige doorgang afgezet met twee grote borden MAKE ART NOT WAR. De blauwe en gele letters getuigen van protest. Eerder deze week zag ik schoolkinderen met winkelwagentjes van de nabijgelegen supermarkt. Vol trots riep een jongen dat ze bij de huizen langsgingen om statiegeldflessen bij de mensen op te halen. “Dat doen we voor Oekraine!”

 Die vrijdagavond zorgde de volle kerk voor iets intens. Vlissingers met Oekraïense wortels en familie aldaar deelden hun angst en zorgen met de aanwezigen. Hoe dapper. Hoe dankbaar. Verweg bleek ineens dichtbij. En beangstigend dichtbij werd bevestigd door pianist  Slava Poprugin. Van Russisch-Oekraiense afkomst viel het hem zwaar te vragen of het publiek begrip wilde hebben voor de zachte wijze waarop hij zijn pianotoetsen zou beroeren. De emotie en het verdriet vroegen om deze ‘stilte’.

 Ondertussen op de Oude Markt veel geluid: er komt iets biologisch waar eerst de Lego-blokjes zaten. En lichte paniek. Hoe moet het verder met de wereld? Het loont de moeite aan de overkant te tanken. Ik hoor niemand over WC-papier. En met het zien van de gele en blauwe letters ben ik ineens terug in de andere werkelijkheid: mijn kleurenthema voor deze columns. Hoe graag had ik gewild niet uit te komen bij de kleuren van de Oekraïense vlag. Ik kan niet anders.

 Verderop bij café ’t Archief zie ik een ophangen blauw-gele paraplu, achteloos aan één van de bomen. En in stilte wens ik: laat het maar even regenen. Laat ons allen schuilen onder dit stille protest. Laat de tranen, laat ze gaan.

 Onze stad leeft en beleeft echter verder, ver van Kiev, Marioepoel en de andere steden. Gewoon, met z’n kleine ups-and-downs. Met de verrassende veranderingen, de nieuwe ondernemingen.  En halverwege de Walstraat kijk ik ineens met hele andere ogen naar een pand. Het is er al jaren. Met dat blauw en geel. De Wereldwinkel. Hoe symbolisch. Wanneer krijgt de wereld weer kleur?






Geen opmerkingen:

Een reactie posten