deel 5 van de 10 verhaaltjes over de kruisbestuiving Vlissingen-Italie

Sinds we aan de Boulevard zijn aangespoeld, tikt het carillon van de Sint Jacobskerk ons regelmatig op de vingers. Soms met een klokslag teveel, in onze beleving. "Is het al zo laat?" In het onregelmatig optredende melodieuze klokgelui denk ik soms oude popsongs te horen. Dus tijd om iets bijzonders te gaan beleven: een nieuwjaarsconcert waarin de muzikanten van Koninklijke Harmonie Ons Genoegen optreden met de jongens van de Hobbyisten. We horen nu de kerk niet van buiten, maar van binnen. Hoe mooi!

In mijn Italiaanse omgeving hebben sommige huizen een eigen kapelletje. De panden zijn meestal al eeuwen familiebezit en die kapelletjes en nisjes gaan al die eeuwen mee. Op het landgoed van Annarita staat zelfs een heus kerkje, een paar bankjes en plek voor een stuk of twintig bezoekers. Annarita vindt het fijn  om af en toe wat muzikanten en een select gezelschap uit te nodigen, waar we dankbare gasten zijn. Ook bijzonder.

Mijn atelier bevindt zich naast de oude kerk van Casamaggiore. Zo’n zes, zeven keer per jaar verzorgt regiopastoor Don Piero een gelegenheidsdienst en dan is het vooral een social event waar ik iedereen uit het dorp tezamen zie. Omdat de oude kerk verder niet wordt gebruikt, heb ik er een aantal keren exposities en een concert mogen organiseren.  Gabriele Putzulu speelde de sterren van de hemel op zijn klassieke gitaar. Dezelfde Gabriele kwam ik een maand later tegen op een ander feest waar hij het hele repertoire van de Red Hot Chili Peppers wegkraste.

Kortom, hoe bijzondere locaties en bijzonder talent samensmelten…

deel 4 van de 10 verhaaltjes over de kruisbestuiving Vlissingen-Italie

Vandaag 15 oktober is de laatste dag van de kinderboekenweek. Vandaar deze keuze. Mijn werken hangen niet voor niets in boekhandel 't Spui. Echter: deze twee illustraties hebben de tentoonstelling niet gehaald. Een beperkt aantal haakjes aan de wanden dwingt je tot keuzes maken.

Martina maakt nog geen keuzes. Martina is de dochter van Marco, onze Italiaanse klusjesman. Marco is 'verrekte handg & slim'. Een aantal jaren geleden kwam hij met breed bezwarende gebaren bij mij aan: hij kon geen oppas voor Martina vinden, dus ik zei: "Geen probleem, geef Martina maar aan mij, graag zelfs!" Een heel groot vel tekenpapier op de grond brak alles open, ondanks dat Martina mij niet durfde aan te kijken, met die grote pet van Marco op haar koppie. En al snel pakte ze in beide knuistjes de krijtjes om los te gaan.

De wetenschap noemt het ambidextrie: het fenomeen zowel rechts- als linkshandigheid. Ongeveer 1% van de bevolking 'lijdt' hier aan; ik vind het een verrijking, want ik heb er ook een handje van. Ik kwam er per ongeluk achter toen ik tijdens de kunstacademielessen bij modeltekenen mijn stuk houtskool in mijn linkerhand had. Ik had het altijd al gedaan, want het voelde niet onwennig. Maar ineens was ik me er van bewust.  Leonardo da Vinci was ook ambidexter, dus deze gave wordt vaak geassocieerd met intelligentie. Gezien de technische gaven van onze Marco, verbaast die dubbelhandigheid van Martina me niet: ook een slim meisje! Men zegt dat ambidextrie evenwel aan te leren is. Vroeger moest je op school met rechts schrijven. Ik ben gelukkig niet van deze generatie. Een ander motief kan een pols- of armbreuk zijn. Laat ik nu in de brugklas uit de ringen zijn  gedonderd en mijn beide armen en polsen op meerdere plaatsen heb gebroken. Mijn linker mocht eerder uit het gips. Ik hecht echter meer waarde aam de Leonardo-theorie.

Het handje van het meisje dat ik 18 november 2016 tekende (locatie speelplaats Frans Naereboutschool) spreekt ook boekdelen: kijk dat vingertje onder haar mouw te voorschijn komen. Hoe dwingend naar het andere meisje dat ze in de houdgreep heeft.

In mijn selectie zag ik in deze twee tekeningen een zoveel prachtige overeenkomsten: beide hoofdrolspeelsters zijn in zichzelf en onherkenbaar voor de buitenwereld, en beleven hun kleurrijke kinderwereld. Met één of twee handen. De andere gelijkenissen mag de kijker zelf ontdekken.

verhaaltje 3

In het kader van de leukste gelijkenissen/verschillen tussen Vlissingen en Italie: de markt. De tekening van de wekelijkse Vlissingse vrijdagmarkt maakte ik vorig jaar op de dag dat deze voor het eerst op een nieuwe lokatie plaatsvond. 

Op 4 november 2017 was ik getuige van een grote verandering: de wekelijkse vrijdagmarkt op een andere plaats. In het kader van mijn inburgeringsproject een leuk onderwerp om te tekenen. 

De markt in Castiglione del Lago is op woensdagochtend. Al eeuwen. De enige ochtend waarop een bus door het achterland rijdt om de keurig geklede dametjes -net van de kapper- op te halen. Zo rond enen brengt de bus in omgekeerde richting de dametjes weer terug: de hele ochtend de tijd gehad om de wekelijkse boodschappen te doen en vooral veel bij te praten. ‘s Zomers wordt de markt bevolkt door Nederlandse toeristen. Je herkent ze vooral aan korte broek en badslippers. Vaders die verveeld achter het kirrende gezin lopen “Kijk eens mam, hoe goedkoop!” De trots van de Italianen zou tot kromme tenen moeten leiden. Als je in Italië gaat winkelen, trek je je goede kleren aan, je schoenen met hakken. Echter, ze mogen in hun handen knijpen, want sinds de aardbevingen vorig jaar loopt het toerisme minder goed. De bevingen waren 150 km verderop, maar tussen de oren van veel toeristen zit de Umbrië-mijd-factor.

De Duitsers op de markt in Vlissingen herken je ook meteen. Korte broek. Onder het motto: ik-ben-nu-op-vakantie-DUS-ik-draag-een-korte-broek. Weer of geen weer, wind of wind.

De markt in Castiglione del Lago is verspreid over verschillende locaties in het vestingstadje, dus dat betekent klimmen en trappen lopen. Halverwege de treden klonteren de gepermanente dametjes samen om even op adem te komen en hoofdschuddend te kijken naar die luidruchtige toeristen.

Met hun kippenvelbenen zijn de Duitse toeristen hier in Vlissingen redelijk rustig...

TIEN VERHAALTJES, DEEL 2

Vorige week heb ik een kleine, maar leuke expositie ingericht in Boekhandel 't Spui in Vlissingen. Ik denk:  de leukste boekhandel van Nederland! Nee, ik denk niet, HET IS. Margreet de Haan, een van de eigenaressen van 't Spui kreeg vorige maand de fantastische & verdiende titel 'BOEKVERKOPER VAN HET JAAR. En dat word je als je heel veel liefde en passie deelt. Hoe mooi dat ik dat ook mag doen op deze mooie plek, midden in Vlissingen.

Ik heb geprobeerd de mooiste en meest treffende gelijkenissen/tweelingen/huwelijken tussen Vlissingen en Italie te koppelen. En het heeft mezelf soms verbaasd: zoveel overeenkomsten.

Bij ieder 'setje' heb ik een heel kort verhaaltje geschreven. De komende maand zal ik een aantal van die korte anekdotes hier noteren.

Bijna staccato wandelen ze richting het podium. De knopen van hun uniformen glimmend gepoetst. Met hun ferme passen en kin omhoog vraagt dit om respect. “Wacht maar tot na de pauze, want dan wordt een losgeslagen bende” vertelt iemand naast me. Ik wil vooralsnog geen losgeslagen bende, want dit is mooi en gedisciplineerd om naar te luisteren en te kijken. Daar staan ze, de voormalige loodsen, de helden van de Schelde. Strak in het gelid

Een optreden van  Banda Musicale Puccini in Pozzuolo staat in het grootste contrast: het lijkt alsof de muzikanten letterlijk zijn opgetrommeld. Het rammelt en gammelt aan alle kanten, maar o, wat zijn ze gedreven! De Scheldeloodsen zijn gemiddeld allemaal op leeftijd en grijs, de leden van Banda Puccini zijn jong en oud. Emanuele, de dirigent, staat als een dolle stier voor de rode lappen uniform en zweept de boel op tot veel getoeter en geblaas. En werkelijk: iedere muzikant is begaafd, alleen tezamen verdwijnt alle talent in een wirwar van kakafonie. Alles en iedereen loopt uit de pas als er wordt gemarcheerd. Geweldig! Dit is Italië! 

En kijkaan: na de pauze proberen de loodsen het ook! Dronken piraten lopen en struikelen uit de pas, hier en daar valt iets om. Maar hoe ze hun best doen om scheef te gaan: hun stemmen blijven als een scheepstoeter overeind.

tien verhaaltjes, deel 1

Vandaag heb ik een kleine, maar leuke expositie ingericht in Boekhandel 't Spui in Vlissingen. Ik denk:  de leukste boekhandel van Nederland! Nee, ik denk niet, HET IS. Margreet de Haan, een van de eigenaressen van 't Spui kreeg vorige maand de fantastische & verdiende titel 'BOEKVERKOPER VAN HET JAAR. En dat word je als je heel veel liefde en passie deelt. Hoe mooi dat ik dat ook mag doen op deze mooie plek, midden in Vlissingen.

Ik heb geprobeerd de mooiste en meest treffende gelijkenissen/tweelingen/huwelijken tussen Vlissingen en Italie te koppelen. En het heeft mezelf soms verbaasd: zoveel overeenkomsten.

Bij ieder 'setje' heb ik een heel kort verhaaltje geschreven. De komende maand zal ik die korte anekdotes hier noteren.

Ik kreeg een mailtje van de tandarts uit Castiglione del Lago. Hij had in een galerie in Cortona een ansichtkaart gezien, waarvan hij meende dat zijn huis en zijn scooter er op waren afgebeeld. De galeriehouder gaf hem mijn gegevens. Hij wilde het origineel graag kopen.  Ik nodigde hem uit in mijn atelier, waar hij nog dezelfde week kwam. Met zijn moeder van 93, in een Mehari zonder voorruit. Het oude mens werd uit de Citroën getorst en op een stoel in mijn atelier gezet. Toen ik de prijs van de originele prent noemde, bromde ze dat ze de ansichtkaart mooier vond. Dat kon ik alleen maar beamen: een kaart is gedrukt op glanzend papier en bovendien had ik het origineel in Photoshop bijgewerkt voor een warmer kleurcontrast. Zoon dramde door. Natuurlijk wilde hij het origineel hebben. En vooral weten waarom ik juist dát stukje straat had getekend. Was het vanwege de scooter? Vond ik zijn huis zo bijzonder? Juist zijn huis? Uiteraard gaf ik de juiste antwoorden, maar moeder probeerde het nog één keer: ze zei: “Als je op een stoeltje in de straat gaat zitten, kun je de hele dag naar je huis kijken…”

Ineens zag ik de overeenkomst met tekening 24 uit de serie November = Vlisdingen. Hetzelfde perspectief, gevels… Nu ben ik zo benieuwd of die meneer met de fiets aan zijn hand zich meldt? Het was donderdag 24 november, rond half tien in de ochtend. De locatie is ons allen bekend. Wie herkent hem?

Oja, uiteraard heb ik de originele illustratie verkocht. Ik kwam hem laatst tegen op een terras in Castiglione del Lago. Hij zat met zijn moeder een ijsje te eten, maar zij was ondertussen in de stoel in slaap gevallen. Hij vroeg me: “Wil je mijn Mehari ook een keer tekenen?”