Iedere maand op deze pagina het woord aan de outsiders die van deze stad houden: de tijdelijke werknemer, de toerist, de stagiair, de bezitter van een tweede huis, de immigrant: wie zijn het, wat intrigeert ze? Wat bezielt ze om hier te komen, te verblijven of zelfs te blijven?
Te blijven. Absoluut, in dit geval. “Na al die jaren krijg ik eindelijk een Nederlands paspoort!” De Engelse Michelle, geboren in Worchester woont al 30 jaar in Vlissingen. Haar vader ging voor de Schelde werken en uiteindelijk was het de liefde waardoor ze hier bleef. Ze trouwde met een Vlissinger.
Something old, something new, something borrowed, something blue is een traditioneel Engels gedicht over de voorwerpen die een bruid zou moeten dragen op haar bruiloft. Deze dingen zouden de bruid geluk brengen. Het gebruik is afkomstig uit de Engelse folklore, maar is ook in Nederland en België bekend geworden en overgenomen.
Iets ouds, iets nieuws, iets geleends en iets blauws.
De Sint Jacobsstraat ademt meer en meer de sfeer van something old, something new en valt als een lekkere, knusse herfstjas om je heen. Zo’n jas waarin je in alle zakken een klein verrassinkje vindt. De dagen worden korter en virussen jagen ons naar binnen. En we hebben allerhande nodig om het thuis gezellig en aangenaam te maken. Cosy. Van een brand new lokaal biertje tot een vintage hebbedingetje. Oud wordt nieuw en retro is hip.
De ondernemers die dit straatje kleuren en fleuren zijn aan de blauwe maandag voorbijgegaan en geven de bezoekers een kaleidoscoop aan impulsen: een ambachtelijk stuk speelgoed, een Stetson, een originele Zeeuwse slipper en een kekke sneaker. Snuffelen tussen oude LP’s of in een rek met diva-dresses. Exclusieve stoffen en dito kidswear. Een huwelijkstattoo. Laat je scheren of neem de fiets. En of je ‘m nu van links of rechts neemt, vanuit de Sint Jacobsstraat kom je altijd op een gezellig pleintje voor een tapje of een hapje.
Michelle trouwde traditioneel Engels: het oude was een ketting van haar moeder, die ook meteen borrowed was, omdat ze ‘m door moest geven aan haar zus. De jurk was nieuw en de blauwe pikante kousenband mocht de bruidegom ’s avonds publiekelijk doorbijten.
Michelle houdt van Vlissingen, de binnenstad en de boulevard. En van recht voor z’n raap. “Ik wil hier nooit meer weg!”
Overigens luidt de laatste regel van het Engelse trouwgedichtje:… and a sixpence in her shoe. En ook dat muntje brengt geluk. Laten we met z’n allen ons geluk eens beproeven in de Sint Jacobsstraat, op zoek naar something old, something new. And something blue!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten