Iedere maand op deze pagina het woord aan de outsiders die van deze stad houden: de tijdelijke werknemer, de toerist, de stagiair, de bezitter van een tweede huis, de immigrant: wie zijn het, wat intrigeert ze? Wat bezielt ze om hier te komen, te verblijven of zelfs te blijven?
Ergens ben ik anders.
Eigenlijk is het kinderspel, en eenvoudig: de regels volgen. Want iedereen wil nu ergens anders zijn. Tijdens de mallemolen van de Coronazomer proberen we ondertussen de juiste balans te vinden. En de balans op te maken van de afgelopen maanden. Ondernemers en horeca in de binnenstad zijn blij met wat er weer kan. En gelukkig draait alles redelijk goed, al blijft het een mallemolen.
Om die juiste balans en het evenwicht te vinden kun je verschillende dingen doen, vooral verstandig en op afstand. En gelukkig doen vele outsiders dat in onze binnenstad. De grote mensen hangen heerlijk loom in één van de geniale schommels op het Bellamypark en beamen dat het volk brood en spelen nodig heeft.
De kinderen kennen ander gemis en kraaien vrolijk in alles wat kleur heeft en beweegt. Slechts een verdrietige onderlip als de toeter van de draaimolen het einde van de ronde aankondigt. Vooruit, we doen er nog eentje.
Waar de pappa’s zich verlekkeren aan de pilots in de Koopmanshaven en heimelijk spelen alsof ze de tenders radiografisch besturen, bespeelt de 9-jarige Denise in MuZeeum de digitale zuil en loodst ze virtueel en op veilige afstand en een schip de haven van Antwerpen binnen. Haar vader vindt het te warm en zoekt juist de educatieve invulling in Vlissingen. Bastian uit Bonn was in het Arsenaal heeft een echte rog geaaid en Julie uit Bastogne is helemaal boven geweest! En daar was het wel even anders.
Ergens ben ik anders. Want anders ben ik nergens.
Vele vakantiekinderen uit verschillende buitenlanden hadden de afgelopen weken het hoogtepunt in de Arsenaaltoren kunnen bereiken om te genieten van een waanzinnig uitzicht op een stad die gewoon blijft opkrabbelen, blijft verbazen en vernieuwen.
Ze hadden gekeken naar het kleurrijk gekrioel op het strand in de stad, een plein vol terrassen met een wel bijna mondaine allure. En aan de andere kant -in het oude Scheldehart van de stad- Vlissingse wijken in opbouw, waar straks nieuwe bewoners gaan genieten van al het speelgoed in de binnenstad.
Als we dat nu eens allemaal gingen doen? En als een kind zo blij zouden zijn...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten