GEZELLIG

Het verhaal bij de tekening van vandaag: 

waar ben ik: In de Nieuwendijk, ter hoogte van het MuZEEum

wat zie ik:  de jachthaven en het Arsenaal

Donderdag 17 november 2016

-langs bij Cornelia-

“Het is helemaal niet meer gezellig in Vlissingen”

De oplettende lezertjes zullen zeggen: de lucht was vandaag toch niet zo blauw?  Nee, dat klopt. Maar gisteren wel. Vanwege mijn ultravroege ochtendsessie bij Omroep Zeeland had ik ineens een wel heel erg lange dag. En het was een stralende dag met de perfecte omstandigheden om nog één keer en plein air te schilderen, waarschijnlijk de laatste keer dit jaar. Met mijn aquareldoosje en penselen nestelde ik me op het terrasje voor het MuZEEum, in de zon, uit de wind en een luifeltje boven me. Schilderen in de buitenlucht op 16 november is een redelijke unieke actie, want ik had al snel bekijks en bepraats. Tussen het drogen van de verschillende lagen verf klets ik met Fran uit ’s-Hertogenbosch. Ze zit bij me aan het tafeltje en is een paar daagjes in Vlissingen om te wandelen, uit te waaien en ze geniet net zo veel van de onverwachte zonnestralen als ik. Ze vindt het gezellig in Vlissingen. “Ik moet toch zeker één keer per jaar een paar dagen naar Zeeland!”

Vandaag het tegenovergestelde. De harde wind jaagt op donkere wolken. Ik kijk een beetje meewarig naar de gisteren gemaakte tekening. Waar ga ik vandaag aanbellen? Ik wandel rondom het Arsenaal, de voormalige militaire opslagplaats. Tegenwoordig is het het leukste attractiepark van Zeeland: er zwemmen haaien en je kunt er een spoedcursus ‘hoe word ik piraat?’ volgen. Ik probeer het op de Zeilmarkt. Cornelia laat me binnen. Ze woont op de derde etage, dus ze heeft mooi uitzicht op dit deel van de stad: de jachthaven, de restaurants, het Keizersbolwerk. 

Haar man is in 1991 al overleden; hij was plaatwerker bij de Schelde. Cornelia woont hier nu 10 jaar. Ze is een geboren en getogen Vlissinger en ze wijst met haar arm waar ze overal heeft gewoond. Ik ken nog niet alle straatnamen.

Ik vraag wat ze mij als nieuwkomer in deze stad absoluut adviseert. “Het is hier helemaal niet meer gezellig. Er zijn bijna geen winkeltjes meer. Als je door de Walstraat loopt, kom je niemand meer tegen. En vroeger was de Nieuwendijk gezellig, nu zijn er alleen nog maar kroegen.” Ria is bij Cornelia op bezoek en beaamt dit. “Ik woon hier nu 20 jaar en er is veel veranderd…” Komt het door het mistroostige weer? Ik leg uit dat ik het best gezellig vind. Maar ik ben nieuw, ik kan het niet vergelijken met vroeger, slechts met mijn vorige woonplaats in Nederland. En ja, dan is Vlissingen heel erg gezellig. En ja, als steeds meer mensen via het internet bestellen, sluiten er ook steeds meer winkels. Cornelia wijst op een restaurant beneden, aan de Ballastkade. “Je wilt niet weten hoe vaak dat al van eigenaar is veranderd. En nu staat het weer leeg.”

Cornelia zegt: “Jij hebt geluk. Jij woont aan de boulevard. En daar is het altijd wel gezellig.” Dat klopt, zeker op zondag is het een heerlijke drukte van wandelaars. Als ik wegga, laat Cornelia een oude panoramafoto van de stad zien. Ik zie een stukje van de Boulevard, één oldtimer op het Keizersbolwerk. Die hebben ze daar waarschijnlijk voor het fotomoment geparkeerd. Een paar brommers. En een stukje stad zoals deze vroeger was.

Ik bedank de dames voor hun tijd. Natuurlijk zijn er ook leuke en gezellige dingen in Vlissingen. Ze kennen elkaar van het bridgen. En dat doen ze graag. Als ik naar de deur loop, zeg ik gematigd streng –met een grote lach: “En niet meer zo klagen, he?” Cornelia lacht net zo hard terug. “Vlissingen is best wel gezellig, toch?”

Ik sta buiten en het regent inmiddels. Ja, soms hebben we allemaal even behoefte aan een strakblauwe lucht.