Het verhaal bij de tekening van vandaag:
waar ben ik: bij het windorgel op het Nollehoofd
wat zie ik: een geluidssculptuur: bamboebuizen waar
gaten in zijn gemaakt. Het windorgel wordt bespeeld door de wind. En die is er
vandaag! De Begonia boort zich door de golven.
Zondag 20 november 2016
-langs bij Caroline en
Jaap-
“Kijk, zie ik dat nu goed? Gaat er iemand zwemmen?”
Ik ontwaak met code oranje aan de Belgische kust. De storm
komt deze kant op. Een uniek moment om het windorgel te bezoeken. Van fietsen
is geen sprake. Lopen lukt echter ook amper; wandelen op de boulevard voelt als
een kermisattractie. Auke kan nog net een onbekende weggewaaide wollen muts
opvangen. Ter hoogte van de Coosje Buskenstraat raken we de controle over onze
eigen zwaartekracht bijna kwijt.
Het windorgel bevindt zich helemaal aan de andere kant van
de stad. Vanuit ons huis kunnen we het zien staan: het zijn rechtopstaande bamboebuizen
met gaten. Een soort reuzenblokfluiten. Ik was er al een keer eerder, maar
vandaag voorspellen we onszelf een heel bijzonder concert. Op de Boulevard
Bankert krijgen we alvast een voorprogramma. De buizenconstructies op de hoge
flatgebouwen willen niet onderdoen en gieren om het hardst. De touwen aan de
vlaggenmasten ondersteunen met ritmisch geklepper. De brandweerwagen rijdt
stapvoets op het trottoir om eventuele calamiteiten op te vangen. De sirene
ontbreekt er nog aan deze helse geluiden. Het laatste stukje Nolledijk is niet
te doen. We worden gezandstraald en lopen met onze handen voor onze gezichten
naar het levende concert. O, wat doet de wind haar best en wat klinkt dit fantastisch!
Een multimediale ervaring waarin elementen en zintuigen tot op het bot
geprikkeld worden. Tussen de verschillende toonhoogten doorboort de Begonia
Seaways de verticaliteit van het schouwspel.
Op de terugreis bellen we aan op de Boulevard Bankert, bij
Caroline en Jaap. Ik ken ze niet. We schudden het zand uit onze haren en jaszakken.
Jaap en Caroline verwachten ons, want ik heb ze een uurtje geleden gebeld, naar
aanleiding van een spontaan mailtje. Caroline had hun appartement in de krant
zien staan, mijn tekening van de vissers aan het strand. Ze wonen hier nu twee
jaar.
“Als kind logeerden we ieder jaar in de zomer een paar weken
bij mijn tante in Breskens en we gingen dan altijd met de boot naar Vlissingen.”
Vertelt ze, terwijl van vanaf de 8e etage naar de overkant kijken. Dat
waren de korte tochtjes. Toen Caroline 8 jaar was, verhuisde ze met haar gezin naar Australië;
haar vader had daar werk aangeboden gekregen en volgens hem was het er
fantastisch. Na er een heel leven opgebouwd te hebben, besloot ze na 42 jaar
terug te keren naar Nederland. Ze ontmoette in Middelburg Jaap en samen
genieten ze nu van het uitzicht. “Kijk, zie ik dat nu goed? Gaat er iemand
zwemmen?” Caroline onderbreekt ons gesprek en wijst naar buiten. Inderdaad,
mensen in zwemkleding. Iets verderop probeert een man zijn vrouw met op de
achtergrond enorme golven te fotograferen. Ze moet nog iets naar achteren,
gebaart hij. Een vlaag water kletst van achteren tot kniehoogte.
Het is leuk om met Caroline te praten over een gedeelde
ervaring. Ook zij kende de stad amper toen ze hier kwam wonen. “Maar ik klets
met iedereen, en ik vraag iedereen naar de achtergrond en geschiedenis van
dingen.” Ze vertelt het enthousiast, met Engels-Australisch accent. Ik vind het
waardevol dat we hier zomaar zitten, vanwege dat leuke mailtje dat ze me
stuurde. Veel langer dan gebruikelijk… Dus we spreken af dat ze maar een keer
bij ons langs moeten komen.
Ondertussen is het code rood. En gek genoeg lijkt het alsof
de wind is gedraaid. Het tochtgat bij de Leeuwentrap zorgt voor een knallende
windklap, die we -handen-aan-elkaar-vast!
proberen op te vangen. Links is een zonwering in grote flarden gescheurd en het
geklapper klinkt als een soort applaus.
Mijn associatie gaat met me op de loop. En ik zeg voldaan
tegen Auke: “Zal ik eens op z’n zondags en stichtelijks eindigen met: van het
concert des levens krijgt niemand een program?”
(het onderwerp van vandaag is op speciaal verzoek van Priscilla. Heeft ze de storm vanuit Italie deze kant opgeblazen?)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten