Het verhaal bij de tekening van vandaag:
waar ben ik: op het politiebureau
wat zie ik: een vrij lelijk gebouw, daar zijn de
dienstdoende agenten het ook over eens. Maar vroeger stond er een veel mooiere.
Maandag 7 november 2016
-langs bij Kees-
“Ze hebben daar destijds een echtpaar omgebracht. De moord
is nooit opgelost”
De bel gaat. Het is Peter Pan. Oei, ik heb zijn geleende pan
nog niet schoongemaakt. Nee, nee, daar komt hij niet voor. We hebben zojuist iets gemist; de commotie beneden op straat. Een verwarde vrouw bewerkte met
haar sleutelbos een aantal geparkeerde auto’s. Peter was getuige van het delict
en belde de politie. Ook onze auto is het slachtoffer. Als de verwarde vrouw
een uur later in de stad wordt opgepakt, moeten Auke en Peter naar het
politiebureau om het proces-verbaal te laten opmaken.
Het bureau is om de hoek, zodoende ik loop er vaak langs. Ik
ben niet echt het type dat in aanraking komt met de politie -vind ik- Ik heb overal ter wereld
vrienden, maar ze zeggen dat je de politie je beste vriend is. Dus toch beter
een goede buur dan een verre vriend.
Binnen spreek ik Kees. Hij werkt hier al sinds 1975. En nee,
ik kom niet om te getuigen inzake het krasincindent van afgelopen zaterdagmiddag, maar het geeft me wel een alibi om binnen te komen. Ik wil
gewoon een klein beetje kletsen over de politie in Vlissingen. En ik begrijp
dat privacy gewaarborgd moet blijven. Dus begin ik vrij neutraal over hun huisvesting. “Vroeger
stond hier een mooi pand, als je even een momentje hebt… Boven moet ergens een
foto zijn van de bouw van dit pand, terwijl het andere er nog stond. Dat hebben
ze daarna gesloopt.” En weg is Kees. Hij komt met lege handen terug. Helaas
heeft hij de betreffende foto niet kunnen vinden. “Het bureau is de afgelopen
tijd toch zo uitgekleed” zegt hij hoofdschuddend.
Mijns inziens moet de rol van de politie in deze gemeente
belangrijk zijn. Vlissingen & criminaliteit zijn al decennia lang een begrip. De
stad had een sociale vangnet-functie. Kees weet dat Vlissingen in de dertiger jaren al heel veel illegale cafés
kende. Hij vertelt over de moord op Kroegbaas Lauwereins en zijn vrouw bij de Keersluis. “Is
nooit opgelost…Ze hebben er een boekje over geschreven, dat zou je eens moeten
lezen. Dan leer je nog eens wat, hoe het er aan toe ging.”
Als ik Kees bedank voor zijn medewerking, wil hij toch nog
even op een andere verdieping kijken; die ingelijste foto van het oude bureau
moet toch nog ergens te vinden zijn. Ik vraag of ik misschien even mee mag.
Nee, dat is niet de bedoeling. Ik ga in het wachtgedeelte zitten en het geeft me
tijd om even een snel schetsje te maken. Alles is leuker dan de buitenkant van
het gebouw. Bovendien miezert het.
Als ik terugloop, bekijk ik nog even de illustratieve
krassen op de linkervoor- en achterdeur van mijn auto. Ergens sneu, want drie weken geleden
heeft de Nissan twee dagen bij het autoschadeherstelbedrijf gestaan. Om de onlangs
door mij gemaakte krassen in Italië (onachtzaamheid...) te repareren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten