Het verhaal bij de tekening van vandaag:
waar ben ik: Boulevard Bankert
wat zie ik: Groepjes jongens. Sommige met broodtrommeltje,
anderen met een sigaret. Een open rugzak, schoolboeken met ezelsoor. He, ik zie
ook een meid.
Maandag 28 november 2016
-langs bij Kees-
“Zolang mogelijk uitstellen, he?”
En de zon blijft maar schijnen! Weer zo’n mooie dag. Mijn
ochtendwandeling brengt me via een stukje strand naar de jongens van de ‘zeevaartschool’.
Ze hebben pauze en staan heerlijk in de zon tegen de reling van de boulevard in
groepjes te kletsen. Allemaal broodtrommels. Joey is de enige Vlissinger, de
anderen komen uit Bergen op Zoom en andere plekken in Brabant. “Vet zwaar, man”
antwoordt eentje als ik vraag hoe de studie is. Met name de thuiswerkzaamheden vallen
tegen. Ze zijn tweedejaars en volgend jaar mogen ze richting het ruime sop: het
stagejaar. Ze zijn dan 5 maanden van huis. Ik ben benieuwd hoe ze dat dan doen
met een eventuele relatie, want ze zijn tenslotte in de bloei van hun leven… “Zolang
mogelijk uitstellen, he?” zegt een van de jongens nuchter. “En anders laten we
de meisjes gewoon invliegen.” Een derde zegt dat je dit ook niet je hele leven
lang hoeft te doen, he? Op zee.
Kees is van een andere stempel. Zijn stage als stuurmansleerling
duurde maar liefst 15 maanden. Maar dan hebben we het over vlak na de oorlog. Het
was hard werken aan boord. Hij verdiende 110 gulden in de maand en voor
overwerken kreeg hij een dubbeltje per uur betaald. En in de Perzische Golf
viel het niet mee. De matrozen kregen notabene meer betaald, en de
stuurmansleerlingen mochten de rotklusjes opknappen. “Het was een hufter” herhaalt
Kees nog een keer als hij over de 1e stuurman praat. Toen ze in
Antwerpen aanmeerden, mochten ze wel van het schip maar niet de grens over. “En
dat terwijl ik in Vlissingen, zo vlakbij, dat portret –hij wijst op zijn vrouw- had
zitten.” Kees besloot het er toch op te wagen. Als vergelding voor het gedrag
van zijn overste. Terug in Antwerpen kon hij moeilijk liegen: in zijn paspoort
waren de stempels het bewijs dat hij die dag naar Nederland was geweest. Kees
kreeg zijn ontslag en uit woede gooide hij zijn memoriaal in de Schelde.
In je memoriaal schreef je destijds al je praktijkervaringen
en vorderingen aan boord, je bestekresultaten. Dit gold als een belangrijk
compensatie-onderdeel in de examens. Inhoudelijk is er veel veranderd, vertelt
Kees. Met de digitale ontwikkelingen en GPS zijn een hoop klassieke vakken
vervallen. Dus eigenlijk hebben de broodtrommels van nu het helemaal niet zo
moeilijk, qua studie. En wat is nu 5 maanden?
Met Kees kwam het goed. Hij moest naar Rotterdam voor de
ontslagprocedure. Daar kwam iemand op het geniale idee om hem naar Hamburg te
sturen. Hij voer nog jaren.
“In de Golf van Aden vielen de machines een keer uit.” Het was
een passagiersschip op weg van Mombassa naar Europa. “Allemaal Engelsen aan
boord die de kerst thuis wilden vieren, dat waren gezellige tijden.” herinnert
Kees. Ze lagen weken voor anker en de tocht duurde uiteindelijk 5 maanden. Ach,
wat zijn nu 5 maanden? En, soms is het prima om dingen uit te stellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten