Het verhaal bij de tekening van vandaag:
waar ben ik: Op het Keizersbolwerk/Boulevard de Ruyter
wat zie ik: Een uitzinnige koukleumende menigte, veelal
met papieren pietenpetten
Zaterdag 12 november 2016
-langs bij Loes-
”… Totdat ik tegen
mijn zusje zei: hij heeft dezelfde schoenen als vader”
Ik voel me besodemieterd. Nu is besodemieteren een
kerncompetentie van Sinterklaas, en ik doe mee aan deze poppenkast, dus geen
geklaag. Hij laat ons ruim een halfuur wachten in een snijdende kou. De kindjes
rondom mij worden per minuut drukker en zenuwachtiger. Daar waar in Maassluis
een half leger op de been is, lopen hier in de Koopmanshaven een paar mannen
met ‘handhaving’ op de achterkant van hun jas. Ik ben benieuwd of ‘zwart’ hier
gehandhaafd blijft, gezien de uit de hand gelopen discussies over zwarte piet
en de daaruitvoortvloeiende maatregelen.
Tijdens het uitwerken van mijn tekening begin ik weer een
klein beetje op temperatuur te komen. Het thema voor vandaag is een
inkoppertje: iedereen heeft wel een herinnering aan Sinterklaas. Ik klim naar
de 7e etage en zie een vrouw in de keuken staan, het raam op een
kiertje. Ik zwaai en ze roept hoe het met me gaat. Waarschijnlijk denkt ze dat
ik iemand anders ben. Ze doet open.
Ik stap in de wonderlijke wereld van Loes. Geboren in
Vlissingen maar als meisje van 2 verhuisd naar de overkant waar haar vader als
journalist voor de PZC werkte. “Ik ging als kind vaak met hem mee naar Vlissingen als
hij op reportage ging. Op de boulevard wees ik altijd naar boven en zei ik:
daar ga ik later wonen!” Vanwege haar functies bij de PTT, de Marine en de Luchtmacht
woonde Loes op verschillende plaatsen in Nederland. Het leven kreeg een
afschuwelijke wending, toen haar man op 37-jarige leeftijd verongelukte en Loes
met een kleintje van 8 maanden achterbleef.
“Het was een helikopterongeluk. Goddank is zijn lichaam
gevonden en zijn as is boven het water uitgestrooid. Ik denk heel vaak: zou er
nog een klein asdeeltje hier in de Schelde voorbijstromen?”
Ik ben stil. Hoezo zwarte piet?
Ondertussen woont Loes al 22 jaar op de boulevard. En Loes
overwint alles, zo blijkt. Iedere zomer stapt ze in de auto en rijdt ze in haar
eentje naar Lapland. “Mijn dochter woont daar en ik ben daar iedere zomer een
maand op vakantie.” Ze heeft zich voorgenomen dit tot haar 80e te
blijven doen. Ze is 79.
Met een enorme bewondering en veel respect luister ik naar
haar verhalen. Uiteindelijk komen we toch op Sinterklaas. Ik vraag haar naar
haar herinnering aan de Sint. Ze is even stil. “Mijn vader was altijd
Sinterklaas” zegt ze met een zachte stem. En dat ging lang goed, tot ze haar
zusje zei dat Sinterklaas dezelfde schoenen had als haar vader…
Ik ga naar huis en Loes gaat lunchen. “Ja, ik heb rare
tijden van eten” verduidelijkt ze. Ik zie op de kerkklok dat het tegen half
vier is. Sinterklaas lijkt in de stad ook uitgestorven, ik hoor geen schallende
‘En we zingen en we springen en we zijn zo blij…’ meer.
Makkers, staakt uw wild
geraas.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten