Het verhaal bij de tekening van vandaag:
waar ben ik: weer in de Spuistraat, deze keer kijk ik de andere kant op: de Lange Zelke
wat zie ik: een drukte van jewelste: vrijdag is marktdag. Voor is het eerst dat ik de kramen hier zie. In plaats van daar verderop.
4 november 2016
-langs bij Peter en Marielouise-
"Als je even wacht, kom ik 'm zo brengen!"
De markt is verplaatst. Ik hoef nu nog minder ver te lopen. De
kramen staan nu waar ik gisteren tekende: in de Spuistraat en de Lange
Zelkinge. Daarom moest die waterbak van gisteren natuurlijk schoongemaakt worden! Ik krijg dit weekend eters, dus ik haal het een en ander bij Zeevla. Je
zou aan iets anders denken, maar Zeevla staat voor Zeeuws-Vlaanderen. Ze komen
van de overkant, mijn eters overigens ook.
Thuis blijkt dat de hoeveelheid ingrediënten niet in mijn
grootste pan past. Het moet al met al toch zeker een paar uur sudderen. Ik
besluit een paar deuren verder aan te bellen. Peter en Marielouise hebben een
aanzienlijke rij kookboeken voor het raam staan, dus ik durf het aan. Uiteraard
met de smoes van de tekening van de markt. Ik kwam Peter toevallig vanochtend
tegen bij de Zeevla. Hij met z'n kippetjes. Tuurlijk heeft Marielouise een grote pan te leen. “Kook je
op gas?” vraagt ze. Ik begrijp dat het feest niet doorgaat. Ze heeft alleen inductiepannen.
Peter schuift om de hoek en meldt dat hij beneden in de garage nog een hele
grote pan heeft staan. Hij gaat ‘m voor me halen. “Ik breng ‘m zo wel even bij
je langs”
Vanaf het aanrecht heb ik precies zicht op zijn garage, Peter
en de pan. En vanaf zo’n afstand blijkt het een joekel! Nog groter als hij
later bij me in de keuken staat. “Je kunt ‘m op twee pitten zetten” wijst hij.
Ik meet 48 centimeter. Bijna een halve meter pan!
Even later zit Peter Pan bij mij aan tafel aan de koffie en
vertelt hij over de markt. Deze sinds ongeveer 13 jaar weer terug op de oude
plek, omdat de locatie Coosje Buskenstraat verkeerstechnisch niet zo handig
bleek. Nee, heel vroeger –in de jaren 50- was de markt naast de St. Jacobskerk,
een intiem omsloten pleintje. Ja, dat weet Auke zich ook nog te herinneren. “Ik
snap niet dat ze het niet daarheen hebben verplaatst; zal wel weer met geld te
maken hebben” mompelt Peter. "Nee, ze moesten destijds ook een Lijnbaan hebben,
zoals in Rotterdam", vervolgt hij.
“Heb jij trouwens met zoveel eters en al dat koken wel tijd om
een stukje te schrijven?” vraagt hij als hij weer naar huis gaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten