KERK

Het verhaal bij de tekening van vandaag: 

waar ben ik: Op het Bellamypark, de voormalige koopmanshaven. Begin vorige eeuw gedempt.

wat zie ik: een kleurrijke gevelrij (voornamelijk horecagelegenheden) met op de achtergrond de Grote- of Sint Jacobskerk.

Donderdag 10  november 2016

-langs bij Ruud en Janny- 

”… omdat de kerk een centrale plaats in de stad is, een plaats voor iedereen.”

Vlissingen is grijs. Ik noem het nog geen regen, maar mijn ouwehoermannetjes van het bankje laten zich van hun slechtste kant zien: ze zijn niet present. Mijn ervaring is dat een buitje hier snel vervaagt, omdat Vlissingen pretendeert de meeste zonuren van het jaar te hebben (dat beweren ze overigens in Cadzand-Bad ook)  Op het Bellamypark schuil ik even voor een snelle schets.

In de uitwerking van de illustratie komt de regen toch meer uit de verf dan de bedoeling is. Het idee om na het afronden mijn informatieve kletspraatje te combineren met een lunch op het Bellamypark, spreekt me aan. Iedere uitbater kan me ongetwijfeld veel over deze plek vertellen. Veel etablissementen zijn echter gesloten. Ik realiseer me dat ik eigenlijk ook helemaal geen ‘reclame’ wil maken en ga naar de overkant: de voormalige gerestaureerde koopmanshuizen met hun prachtige gevels.

Daar waar ik iemand voor het raam zie staan, zwaai ik. Ruud doet open en laat me binnen. Ik ben verrast door de fantastische kleuren en authentieke details van het interieur en warm me aan Ruud’s rustgevende stem. Hij is van oorsprong een Rotterdammer, maar woont al 40 jaar in Vlissingen. “Rotterdam en Vlissingen zijn ergens wel vergelijkbaar,” zegt hij. We hebben het over de havens, de architectuur, beeldende kunst…  Ja, het viel mij meteen op dat Vlissingen veel beelden en sculpturen kent. Ruud vertelt dat veel beelden in de loop der tijd verplaatst zijn. Zo blijkt ook het monument van Michiel de Ruyter oorspronkelijk op een andere plaats te hebben gestaan.

Het grootste en oudste monument staat nog steeds centraal: de Jacobskerk. Ruud en Janny doen er in de zomermaanden vrijwilligerswerk. Ze houden van deze kerk. “Niet dat we iets met het geloof hebben, hoor.” Maar de kerk is van oorsprong de plek voor iedereen en aan die gedachte dragen ze graag bij. Tijdens de openstellingen vertelt Ruud aan toeristen en passanten desgewenst over de geschiedenis, de architectonische details.

Ik krijg een kleine ‘rondleiding’ door hun huis. Janny is trots op het afscheidscadeau dat ze van haar collega’s kreeg: een bijzonder mooi werk van Wim Hofman. Of ik hem ken? Nou en of. Dankbaar en met kippenvel was ik aanwezig bij de opening van zijn tentoonstelling in het MuZeeum, “Het Vlissingen van Wim Hofman” Janny en ik zijn beide groot bewoneraar van Wim. In de keuken vertelt ze over het begin van haar blikken-verzameling. Het eerste exemplaar was van de lekkernijenfabriek van Melle uit Breskens aan de overkant. Bij het keukenraam zijn we weer terug bij de kerk. Ze wijst naar de kerkklok. "Hiervandaan kunnen we de tijd altijd zien, en ’s zomers, als de bomen in het volle groen staan, moeten we er even omheen kijken."

Ik ben onder de indruk van de vanzelfsprekendheid van onze toevallige ontmoeting, een gesprek waarin vroeger-nu en het begrip tijd zo mooi verweven zijn. Een gesprek dat ongetwijfeld nog een keer wordt gecontinueerd.