Het verhaal bij de tekening van vandaag:
waar ben ik: in de Badhuisstraat
wat zie ik: de Watertoren, een van de markante
skyline-elementen van Vlissingen, gebouwd in 1894
Zondag 27 november 2016
-langs bij Wim-
“Het was de enige apotheek die nog droge watten had…”
Ik weet nog niet helemaal zeker of ik het durf.
Onaangekondigd bij iemand aanbellen is eigenlijk niet zo eng;
ik ben voorbereid, degene die de deur opent niet. En ja, je kunt weggestuurd
worden. Vandaag sta ik met een kleine knik in mijn knie aan tafel bij Wim.
In mijn academiejaren –toen ik dacht dat ik illustrator
wilde worden en daar heel hard voor oefende- had ik zo ook mijn
inspiratiebronnen en helden. Het omslag van het Vlot van Wim Hofman (destijds
de uitgave van Holkema & Warendorf) was een van mijn lievelingsillustraties. Hoe groot
was mijn vreugde toen ik Wim een maand geleden ‘herontdekte’ vanwege zijn 75e
verjaardag en een ontroerende expositie in het MuZEEum. Het feit dat zijn
verhalen en tekeningen vaak over Vlissingen gingen, heb ik tijdens mijn studie
blijkbaar geen plekje gegeven. Wat een verrassing om de stad weer heel anders
te bekijken door de ogen van Wim Hofman; zijn kinderlijke onschuld in de
verhalen, de zee, altijd maar die zee…
Ik doe het toch. Ik vraag of hij naar de tekening van
vandaag wil kijken en daar op wil reageren met een anekdote, een herinnering.
Ik ben in boekhandel ’t Spui, waar Wim vandaag zijn gisteren verschenen bundel ‘Bramen
plukken’ signeert. Ik toon hem de illustraties die ik deze maand maakte. Ik
voel me weer even de student, kwetsbaar voor een beoordeling. Wim zegt: “Daar
heb je veel werk aan gehad!” Ik sta een beetje onnozel onzeker te zijn omdat ik
moeilijk durf te zeggen dat wij als tekenaars toch getraind zijn? Bij de
tekening van vandaag, de Watertoren, wil hij graag iets vertellen. Omdat ik hem
overval, vraag ik of het goed is dat ik na de sessie terugkom.
Maar dat hoeft niet. Wim is een echte verhalenverteller en
echte verhalenvertellers hoeven zich niet voor te bereiden. Die schetsen met
prachtige combinaties van woorden een herinnering, rijgen met deze
herinneringen een ketting van momenten en plaatjes die al zijn ingekleurd. Wim
begint. Hij wijst op mijn tekening. Het was februari 1953. Zijn
broertje had oorontsteking en Wim was op pad gestuurd om watten te halen bij
apotheek van de Sande in de Badhuisstraat. “Alles stond onder water, en deze
apotheek was de enige die bepaalde spullen nog kon leveren; droge watten.” Wim
liep langs de Watertoren en dacht: als het water nu nog meer gaat stijgen, ben
ik daar tenminste veilig.
Een heel kort verhaaltje, maar genoeg voor mijn inspiratie.
Ik zou langer willen luisteren, maar er staan mensen achter mij, die ook graag
hun gekochte boek gesigneerd zien.
Ondertussen ben ik thuis en geniet ik van Wim’s verhaaltjes in
zijn boek, met name die over vroeger en Vlissingen gaan. Sommige dingen herken
ik van de gesprekken die ik de afgelopen weken
met de verschillende Vlissingers had. Maar hoe bijzonder en waardevol om
bij ieder verhaal zijn verbeelding te zien!
Het maakt me blij. Heel veel dank, Wim!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten